15:05
ေတာင္သာသားေလး
ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္၊ စားမ၀င္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ (၁)ပါတ္ေလာက္ ရွိေနၿပီထင္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္သာသားေလးတို႔ ပညာဆည္းပူးေနတဲ့ေက်ာင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေရးရာ ဌာန ဆိုတာရွိပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ဆိုသလိုပါပဲ ႏွစ္ပါတ္လည္ပြဲေတြ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္လည္း ဌာနမွဴးက လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး တဂ်ီဂ်ီလုပ္ေနေလရဲ႕။ ဒါဆိုလည္း ဒီႏွစ္လည္း ရိုးရာမပ်က္ လုပ္ႏုိင္ဖို႔ ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရး အစည္းအေ၀းေလး ေခၚလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေတာင္သာသားေလးကေတာ့ မာစတာဒုတိယႏွစ္ဆိုေတာ့ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ေပါ့။ လုိအပ္တာကူညီေပးႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး အစည္းအေ၀းတတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ရာ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြထည့္မယ္၊ ဘယ္လိုသီခ်င္းေတြ ဆိုသင့္တယ္၊ ဘယ္လုိအကေတြ ထည့္သင့္တယ္၊ ဘယ္လုိေအာ္ပရာေတြ ထည့္သင့္တယ္ စသည္ စသည္ စံုလို႔ပါပဲ။ ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္လည္း ဟုိလူေျပာတာ နားေထာင္လိုက္၊ ဒီလူေျပာတာ နားေထာင္လုိက္နဲ႔ ေခါင္းေတာင္ နည္းနည္းမူးခ်င္သလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အကိုႀကီးရဲ႕ စကားသံၾကားလိုက္မွပဲ မူးခ်င္တာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ presenter အစီအစဥ္ေၾကျငာသူကိုေတာ့ ကို႔ညီ ေတာင္သာသားေလးပဲ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ျပန္ေျပာဖုိ႔ အားယူလိုက္ပါေသးတယ္။ အကို ကၽြန္ေတာ္က ---- မလုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးဖို႔ပါပဲ။ သို႔ေပးမယ့္လည္း မလုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ရင္ထဲမွာပဲ ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ ခုိင္းတာမလုပ္တာက အလုပ္ကိုေခါင္းေရွာင္တာလား၊ အလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားတာလားဆိုၿပီး အထင္ခံရမွာေတာ့ ေၾကာက္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ခံလုိက္မိသည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါ ဘာသာစကားကလည္း အားနည္းတယ္၊ လူရႈပ္ရႈပ္ထဲလည္း မ၀င္ရဲ၊ အခုဟာက ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီး၊ စစ္သံမွဴး၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လာမယ့္ ႏွစ္ပါတ္လည္းပြဲ၊ စသည္စသည္ ျဖင့္ အေတြးေပါင္း မ်ားစြာေတြးေနမိရင္ စားမ၀င္၊ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနတာ (၁)ပါတ္ေလာက္ျဖစ္ေနတာပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ မလုပ္မျဖစ္လုပ္ရေတာ့မယ့္အလုပ္တစ္ခုကို ေတြးပူေနမယ့္အစား အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တာက ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ႏွစ္ပါတ္လည္ပြဲမေရာက္ခင္ (၁၀)ရက္ေလာက္ အလုိကတည္းက ဘာသာစကားရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိကန္၊ မ်က္ႏွာသစ္ခန္းထဲ သြားၿပီး အသံေနအသံထား တိုက္ၾကည့္၊ ရြတ္ၾကည့္၊ ဖတ္ၾကည့္လုပ္ေနမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း မင္းဒီေနရာကေတာ့ ဒီလိုေလး ပံုမွန္မေျပာဘဲ အသံေလးေလး ေလး ေျပာသင့္တယ္၊ အသံေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာသင့္တယ္၊ အႀကံဥာဏ္ေတြ ေပးလိုက္၊ လုိက္ၿပီးေတာ့ အတူတူ ေျပာလုိက္၊ ဆိုလုိက္နဲ႔ အားကိုးရပါတယ္။ အခုဒီစာေရးေနတုန္းမွာလည္း အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတရျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေျပာတာဆိုတာ အဆင္နည္းနည္းေျပတာနဲ႔ အေနာင္စာလုပ္မယ့္ ေက်ာင္းသူေလးကိုေခၚၿပီး ဘယ္လိုေျပာ၊ ဘယ္လုိဆို၊ ဘယ္လုိျဖတ္ဆိုတာကိုလည္း သူမဆီက တဆင့္ျပန္သင္ေနရပါေသးတယ္။ မိန္းခေလးကလည္း အလုပ္ကလည္း ရႈပ္ရႈပ္ေလးပါပဲ။ တစ္ပါတ္လံုးမွ တနဂၤေႏြ ေန႔လည္ (၄၅)မိနစ္ေလာက္ သာ အခ်ိန္ရတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ဒီကေတာ့ စိတ္ပူ စိုးရိမ္ေနရတာ ဒီေကာင္မေလးက်ေတာ့လည္း တနဂၤေႏြေတာင္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေပးတာပါလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ သိပ္အျမင္မၾကည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ဒါက သူတို႔မိခင္ဘာသာစကား ဆိုေတာ့လည္း သူတို႔အတြက္ မခက္ခဲလို႔ေနမွာေပါ့ဆိုၿပီး အေကာင္းျမင္စိတ္ေလး ျပန္ထည့္လိုက္ရတယ္။
သူမကေတာ့ အားေပးပါတယ္၊ အားလံုးအဆင္ေျပမွာပါတဲ့။ ေျပာဖုိ႔ဆိုဖို႔ အဆင္ေျပျပန္ေတာ့လည္း အ၀တ္အစား ဒီဇိုင္းအတြက္ ျပင္ရျပန္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါမွာ တကယ့္အဓိက ျပသနာ၊ ေတာင္သာသားေလးခဗ်ား အစကတည္းက ကိုရိုးႀကီးလုိ႔ နာမည္ေခၚရေလာက္ေအာင္ ရိုးရိုးအအ၊ ေဗထံုထံုနဲ႔ အ၀တ္အစားဒီဇိုင္းဆိုေတာ့လည္း ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းပင္မသိေတာ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ပံုစံဆန္းဆန္း ေလးေတြ ၀တ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေတာင္သာသားေလး ဒီဇိုင္နာခန္႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ ငါ့ရဲ႕ မည္းနက္တဲ့အသားအေရာင္၊ ပိန္ရွည္ရွည္အရပ္၊ ၀က္ၿခံေတြ တစ္လံုးႏွစ္လံုး(မန္ခ်ည္းသီးခန္႔) ေပါက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ခၽြန္ေနတဲ့ေမးရိုး၊ မႈံတုန္တုန္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ မင္းအဆင္ေျပသလုိသာ ဒီဇိုင္နာလုပ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းပါတယ္ကြာလို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ၀ယ္ရမယ့္အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္ေနမိေတာ့တယ္။ ကိုကပ္စီးလုိ႔ နာမည္ရထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္၊ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဒီဇိုင္နာဆင္ေပးလိုက္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြက ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို (၂)သိန္းဖုိးေလာက္ ။ ဟာ သြားပါၿပီဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္လစာေလးေတာ့ ကုန္ပါၿပီလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီဇိုင္နာေရွ႕မွာ မေျပာရဲ။ အားလံုးမိုက္တယ္၊ အားလံုးႀကိဳက္တယ္ေပါ့။ ရင္ထဲမွာေတာ့ တထင့္ထင့္။ အ၀တ္အစားလည္း အဆင္ေျပ၊ ေျပာဖို႔အတြက္လည္း အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့။
ေနာက္ေန႔ ႏွစ္ပါတ္လည္ပြဲ ေရာက္ပါၿပီ။ ညေန(၅)နာရီ ပြဲစဖုိ႔ လုပ္ထားသည္။ လုိက္ကာၾကီးခ်ထားေသာေၾကာင့္ ပြဲစင္ေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တတ္သြားၿပီးေတာ့ စင္အလယ္ကို တစ္ႀကိမ္၊ စင္ေဘးဘက္ဆီကို တစ္ႀကိမ္ဆီ ကန္ေတာ့ေနမိတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ပါေစေပါ့။ ေအာ္ --- အေရးထဲ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားလာၿပီး အေနာင္စာလုပ္မယ့္ေကာင္မေလးကလည္း ငါလည္း ေၾကာက္ေနတာ၊ ေၾကာက္ေနတာ ေအာ္ေနလုိ႔ သူ႔ကို ျပန္ေခ်ာ့ရေသးတယ္။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ အားလံုးအဆင္ေျပမွာပါ၊ ဘာညာေပါ့။
လုိက္ကာႀကီးဖြင့္လုိက္ပါၿပီ။ ဧည့္သည္ပရိတ္သတ္ေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားေလရဲ႕။ စစလာခ်င္း ဘာမွမေျပာရေသးဘဲ ယဥ္ေက်းမႈအကတစ္ခုနဲ႔ ပရိတ္သတ္ႀကီးကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနာင္စာႏွစ္ေယာက္ ေျခလွမ္းညီစြာေလွ်ာက္ရင္း စင္အလည္မွာရပ္၊ ဦးညြတ္ၿပီး မိတ္ဆက္စကားေျပာေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကေလး မသိမသာတုန္ေနတယ္ဆိုတာ ထိမ္းေပမယ့္မရ၊ မသိမသာတုန္ေနၿမဲ။ အစပါပဲ ။ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အိုေကသြားပါတယ္။ စင္လည္းမေၾကာက္ေတာ့၊ ပရိတ္သတ္လည္း မေၾကာက္ေတာ့ပါ။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာေနလိုက္တာ၊ ပြဲၿပီးသြားတာ ျမန္တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ေနမိပါတယ္။ ပြဲစၿပီး (၂)နာရီေလာက္ ၾကာမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ ပြဲေလး ၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။
ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ အလံုးႀကီးက်သြားတာလား၊ လူကပဲေပါ့သြားတာလားမသိ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ သြက္သြက္လပ္လပ္။ အားလံုးနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ ႏုတ္ဆက္ရင္း ေအာင္ျမင္မႈအၿပံဳးေတြနဲ႔ ကပြဲဆီက ထြက္ခြါလာမိပါေတာ့တယ္။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
10:00
ေတာင္သာသားေလး
ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ ေပေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကူရေသာ့ (куратов) အဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာစကားလည္း သိပ္မရေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ သူတို႔ ဘာေျပာေျပာ ေပကလပ္ ေပကလပ္ မ်က္လံုးအျပဴးသားေလးနဲ႔ပဲ နားစြင့္ေနမိတယ္။ အပါတ္စဥ္စေနေန႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္တို႔အဖြဲ႔၀င္ေလးေတြ ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ အၿမဲလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေရွ႕တိုင္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္း အတူတာေတြ စကားေျပာနည္း၊ ေနနည္းထိုင္နည္း၊ စတာေတြအမ်ားႀကီးကို ေက်ာင္းသားအႀကီးေတြက သင္ေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအႀကီး ( старший куратов) ေျပာသမွ်နားမလည္ေသးပါဘူး။ နားလည္ရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး မွ်ေ၀ႏိုင္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ က်န္သူငယ္ခ်င္း(၂)ေယာက္ရယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာ(၃)ေယာက္ေပါ့။ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အဲ့ဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ ၁၀၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
(29-04-2012) ေန႔ေလးကေတာ့ အမွတ္တရေလး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ (куратов) ေတြ အျပင္သင္ခန္းစာလို႔ေခၚႏိုင္မလား၊ outdoor သင္ခန္းစာလို႔ေခၚႏိုင္မလားမသိ။ အဲ့ဒီသင္ခန္းစာ ေတြကို ေလ့လာဖုိ႔ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေတာထဲတေနရာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာေလးမွာ တခုေျပာပါရေစ။ တျခားသူေတြလုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အေဆာင္မွာ ေနလို႔ရႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူမေနပဲ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဒီလို သင္ခန္းစာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြကို အထင္ႀကီးေနျခင္းမဟုတ္သလို အထင္ေသးေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈေတြကို ေလ့လာျခင္လို႔ပါပဲ၊ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြကို ရွယ္ယာလုပ္ခ်င္လုိ႔ပါပဲ။
မနက္(၉)နာရီမွာေတာ့ ေစ်းဆိုင္တစ္ခုေရွ႕မွာစုၿပီး ၃ ေယာက္တန္း နဲ႔ ေတာစပ္ကို စတင္ခရီးႏွင္ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္၊ သီခ်င္းသံေတြ၊ အလံေတြတလူလူနဲ႔ ႀကိဳေနတဲ့ ေတာစပ္က လူတစ္စုကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ (ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆို သံခ်ပ္နဲ႔ႀကိဳသလုိပါပဲ)။ ဒီလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္တို႔အဖြဲ႔၀င္ေတြလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူတို႔က အႀကီးေက်ာင္းသားေတြတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အငယ္ေက်ာင္းသားေတြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သင္ခန္းစာေတြအလြယ္တကူလုပ္ႏိုင္ေအာင္၊ သင္ခန္းစာလုပ္မယ့္ေနရာေတြကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ (၃)ရက္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတင္ေရာက္ရွိေနၾကတာပါတဲ့။
ေရာက္ေရာက္ျခင္းပဲ အဖြဲ႔(၆)ဖြဲ႔ခြဲလိုက္ၿပီး အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ကို လူ၂၀ ေလာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အႀကီးဆံုးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ဒီေန႔လုပ္မယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ညႊန္ၾကားေနေလရဲ႕(နားလည္လုိက္၊ မလည္လုိက္ေပါ့) ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဖြဲ႔တစ္မွာ ပါ၀င္သြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးပါပဲ၊ နာမည္က ကရီစက်ီးနာ (Крыстина) တဲ့။ ဒီေနရာမွာ မွတ္သားဖုိ႔တစ္ခုေကာင္းတာက သူတို႔ဆီမွာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းခေလး အဆင့္မခြဲပါဘူး။ တန္းတူပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြလုပ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို ေက်ာင္းသူေတြလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေက်ာင္းသူေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကိုယ့္အဖြဲ႔ကို ေခၚသြားၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္ရတဲ့ေနရာမွာ အ၀တ္လဲဖုိ႔ေနရာ၊ မီးဖိုဖို႔ေနရာ၊ လက္ေဆးဖို႔ေရစင္ စသည္စသည္ေတြ လုပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ လူတစ္စု ဘာလုပ္ေနတယ္မသိလုိ႔ အေတြးနဲ႔ အေ၀းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ျမင့္၊ ျမင့္ နဲ႔ ေခၚေနသံကို ၾကားေတာ့မွ ေတြးလက္စ အေတြးကို လက္စသပ္ၿပီး ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ ေျပာလိုက္ရတယ္ (ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပျခင္တာက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ျမင့္သူစိုးပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို နာမည္အျပည့္အစံုကိုေျပာျပရင္ သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚရတာ ခက္ခဲေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို တစ္လံုးတည္းျဖစ္ေအာင္၊ ေခၚရလြယ္သြားေအာင္ ေျပာလုိက္တယ္ ျမင့္ လို႔ေခၚလည္း ရပါတယ္လုိ႔၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ျမင့္ ျဖစ္သြားတာပါ) ။ မင္း အဲ့ဒီအဖြဲ႔ဆီဲကို သြားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔ အဲ့ဒီအဖြဲ႔ဆီကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေရာက္မွပဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အခက္အခဲျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္ ျပိဳင္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔၆ ဖြဲ႔က တစ္ေယာက္ဆီ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ၆ ေယာက္ ျပိဳင္ၾကပါတယ္။ အခက္အခဲေတြကေတာ့မ်ဳိးစံုပါပဲ။ ရြ႕ံဘြတ္ထဲေျပး၊ သစ္တန္းခံုေက်ာ္၊ သံႀကိဳးကိုင္ေလွ်ာက္၊ ႀကိဳးကြင္းတတ္၊ သဲအိတ္ပစ္၊ ႀကိဳးကြင္းေက်ာ္၊ ေရဘူး(၅ လီတာ) ပိုက္ၿပီး တရြတ္သြား၊ ေသနတ္ပစ္(ခဲေသနတ္- တခ်က္မွ ကၽြန္ေတာ္ပစ္တာ မထိဘူးထင္ပါတယ္)၊ ငုတ္တိုင္ေပၚေလွ်ာက္၊ ပလပ္စတစ္ေျခေထာက္စြပ္ေျပး၊ မီးေခ်ာင္းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို ေရာက္တဲ့အေနနဲ႔ ေမာင္းထုၿပီး အလံကို ကိုင္လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုင္း အနည္းငယ္မွအပ အားလံုးေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဖြဲ႔လိုက္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုင္း လုပ္ရပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္မွာေတာ့ အားလံုး ကုိယ့္အဖြဲ႔စီကို ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဗိုက္ေတြလည္း စားေနၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္စာ ျပင္ၾကတယ္ (ေခါက္ဆြဲ+အသားဗူး+ေကာ္ဖီ+ေပါင္မုန္႔+ငွက္ေပ်ာ္သီး) စားစရာေတြကေတာ့ စံုေနတာပါပဲ။
စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔လိုက္က သီးခ်င္ေရးတာ ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြက ကိုယ့္အဖြဲ႔အတြက္ သီခ်င္းေလးေတြ စပ္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အားလံုးေတာ္ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔မနက္မွ ဖြဲ႔လိုက္တဲ့အဖြဲ႔ေလးက ေန႔လည္ေလာက္လည္းေရာက္ေကာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္၊ ကိုယ္ပိုင္သီးခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ေၾကြးေၾကာ္သံေလးေတြ ရွိသြားပါတယ္။
အားလံုးစုၿပီးေတာ့ အဖြဲ႔လိုက္ရဲ႕ သူတို႔ရဲ႕အဖြဲ႔အမည္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံ၊ သူတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ျပသၾကရတယ္။ အဲ့ဒါၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အဖြဲ႔မီးဖုိထားတဲ့ ေနရာကို ကုိယ္စီသြားၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က သူမေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုတ္ေလးကို ခၽြတ္ၿပီး တစ္ေယာက္ျခင္းရဲ႕ ဒီေန႔အတြက္ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ဦးထုတ္ေလးလက္ဆင့္ကမ္းရင္း ေျပာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ကိုေရာက္လာေတာ့----- အားလံုးပဲ မဂၤလာပါသူငယ္ခ်င္းတို႔။ ငါ ဒီေန႔အတြက္ အရမ္းေပ်ာ္မိသလို၊ အရမ္းလည္း ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေန႔ေလးမွာ မိတ္ဆက္ခြင့္၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခြင့္ေတြ ရလို႔ပါပဲ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကသာ င့ါကို မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီအဖြဲ႔(куратов)၀င္ ျဖစ္ခ်င္တာလည္းလို႔ ေမးရင္ ငါဒီလုိေျပာခ်င္ပါတယ္။ ငါ့ဘ၀က state school ၿပီးကတည္းက စစ္တပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ တတ္ေရာက္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ အျပင္ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုစာသင္တယ္၊ ဘယ္လိုေနထုိင္တယ္၊ ဘယ္လုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင့္ရွိတယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဘာေတြေလ့လာၾကတယ္ဆိုတာ သိခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါေတြငါသိခ်င္ခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ အခုေတာ့ ငါ့လက္ထဲကို အဲ့ဒီအခြင့္အေရးႀကီးေရာက္လာပါၿပီ။ ငါ အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာလို႔ ရွိရင္ မင္းတို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ငါသိခ်င္၊ ေလ့လာခ်င္တဲ့ အရာေတြကို သိခြင့္၊ ေလ့လာခြင့္ရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ ဒီအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာတာပါလုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕လက္ခုတ္သံေတြ ဆူညံ့သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုမင္းတို႔ကို ငါ ထူးျမတ္တဲ့လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးခ်င္ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ႏိုင္ငံက မင္းတို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေသးငယ္လွေပမယ့္ အလြန္မတန္ လွပတဲ့ေနရာေတြ မ်ားစြာရွိၿပီးေတာ့ ငါ့တို႔ရဲ႕ျပည္သူျပည္သားေတြကလည္း အလြန္မတန္မွ ပ်ဴငွာေဖာ္ေရြလွတဲ့အျပင္ ငါ့တို႔ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြက မင္းတို႔အတြက္ ဗီဇာမပါဘဲနဲ႔ေတာင္ အလည္လာခြင့္ေပးထားပါတယ္ လို႔ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ေလး ေျပာမိလုိက္ပါတယ္။
ညေန(၈) နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ မီးဖိုေတြၿငိမ္း၊ အမိႈက္ေတြသိမ္းရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီကို ေျခလ်င္တတန္၊ ကားတတန္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
