ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႔ပဲေျပာေျပာ၊ ေပၚမလာတာလားေျပာေျပာ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အေျပာခံဖို႔အသင့္ပါပဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူး။ စာေမးပြဲနီးလာလုိ႔ စာေတြလုပ္ေနရတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ အရင္ကေတာ့ ျပည္ပကေန မာစတာဘြဲ႔ေလာက္ပဲ ယူၿပီး အမိေျမကို ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္သာသားေလးဆီမွ ပညာေတြ မျပည့္ေသးဘူး၊ မလံုေလာက္ေသးဘူးလုိ႔ စိတ္ထဲမွာေတြးမိတယ္။ ဆက္ၿပီးေလ့လာရအံုးမယ္၊ ဆည္းပူးရအံုးမယ္ဆိုတာကို စိတ္ကအလုိလုိသိေနတာနဲ႔ ပါရဂူဘဲြ႔ေလးမ်ား အဆင့္မွီလာမလားဆုိၿပီး စာေတြကုန္းလုပ္ေနတာပါ။
တေန႔ကေပါ့။ ေတာင္သာသားေလးတို႔ေက်ာင္းတတ္တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ကားကဒ္ေတြ လစဥ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု (၀၁-၀၁-၂၀၁၂)ကေနစၿပီးေတာ့ ကားကဒ္ေတြ ထုတ္မေပးေတာ့ပဲ ဖုန္းကဒ္ေတြလုိ လစဥ္ေငြသြင္းတဲ့ ကဒ္ေတြ လုပ္ရမယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနက ေျပာပါတယ္။ လုပ္ဆိုေတာ့လည္း လုပ္ေပါ့။ ေတာင္သာသားေလးဦးစီး (၃)ေယာက္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ (ဆက္ရွင္တစ္ခုလံုးစာအတြက္)။ သြားလုပ္ရမယ့္ေနရာက ေျမေအာက္ရထားဘူတာေတြမွာပါ။ ပထမဆံုး အဆင္ေျပႏိုင္ဆံုး ဘူတာကိုသြားၿပီး စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ ကားကဒ္(ေငြသြင္းကဒ္) လုပ္ခ်င္ပါတယ္ေပါ့။ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ လာလုပ္တဲ့သူအတြက္ပဲ လုပ္လုိ႔ရတယ္တဲ့။ ၾကားရတဲ့စကား နား၀မွာ မသက္သာလိုက္ပါဘူး။ လာရတာအေ၀းႀကီးေလ။ ကားတတန္၊ ေျမေအာက္ရထားတတန္နဲ႔ေပါ့။ လုပ္ပါဗ်ာ၊ ကူညီပါအံုးဆိုၿပီး အျဖဴတျဖဴသြားေလးေတြေပၚေအာင္ ၿပဳံးၿပီး ျပေသာ္လည္း မရပါ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္လာပါတဲ့။ လုပ္လုိ႔မရရင္ ရေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေျမေအာက္ရထားဘူတာ (၈)ခုေလာက္ လုိက္ေမးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေဟာ---ေနာက္ဆံုးဘူတာမွာ ေတြ႔ပါၿပီး။ ေကာင္တာမွာ ထုိင္ေနတဲ့ အန္တီႀကီးမ်က္ႏွာကိုက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေနတာပါလားလို႔ (အကုန္ကူညီလုိ႔လဲ ပါေလာက္ပါတယ္)။ အန္တီေရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားကဒ္ေလးလုပ္ခ်င္လုိ႔ပါေပါ့။ ရပါတယ္တဲ့။ အစေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ဗ်။ တ၀က္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ ေဗြေဖာက္လာတယ္။ သူ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီတဲ့။ မနက္ျဖန္မွ လာေတာ့တဲ့။ သြားၿဖဲလဲမရ၊ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ျပလည္း မရေတာ့။ ကဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထြက္စမ္းအႀကံဥာဏ္ ထြက္စမ္းအႀကံဥဏ္ လုိ႔ ေျပာေတာ့ အႀကံေတာ့ထြက္မလာပါဘူး။ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ (၅၀၀)တန္ေလး ထြက္လာၿပီး ကပ္တိုးေလး အန္တီအတြက္ ေကာ္ဖီဖိုးေလးပါေပါ့။ (စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဆင္ေျပၿပီေပါ့)။ အျပင္မွေတာ့ မတူဘူးဗ်။ ငါ့မွာ အဲ့ဒါမလုိဘူးတဲ့ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (စိတ္ထဲမွာ မူေနတာေနမွာပါလုိ႔ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္)။ အမွန္အတုိင္းပဲ ၀န္ခံလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေ၀းကေနလာရလို႔ပါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းခ်ိန္ရွိလုိ႔ပါ၊ ကားတတန္၊ ေျမေအာက္ရထား တတန္ လာရလုိ႔ပါ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေဟာ အဲ့က်မွ အဆင္ေျပသဗ်။ ေန႔လည္စာ စားၿပီးရင္ လာခဲ့တဲ့။
ေန႔လည္စာစားၿပီး က်န္တဲ့လူေတြအတြက္ ဆက္လုပ္ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ၿပီးခါနီး မွာ မနက္က မူေနတာနဲ႔ ပိုက္ဆံမယူတာ အခုေတာ့ ယူေလာက္တယ္ဆိုၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေပးမိပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္လည္း မယူဘူးဗ်။ (ေအာ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္)။ ငါတို႔ႏိုင္ငံက လူေတြနဲ႔မ်ားကြာပါ့။ ဒီကေပးတာေတာင္ မယူဘူးလို႔။ တုိ႔ႏိုင္ငံက မေပးတာေတာင္ အတင္းေတာင္းခ်င္ေနတာလို႔။
စိတ္ထဲမွာလည္း ငါတို႔ႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ။ ေနာက္က်ေနတဲ့ ငါတို႔ႏိုင္ငံႀကီး ေရွ႕ေရာက္ဖုိ႔ ဒီလုိ၀န္ထမ္းေတြအမ်ားႀကီး လုိအပ္တယ္လုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အေတြးေလးေတြ ၀င္လာေနပါတယ္။ ငါလည္း ဒီလုိ၀န္ထမ္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္သြားမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေလးစားဖြယ္၊ အတုယူဖြယ္ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးကို ဂုဏ္ျပဳရင္း.......။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
1 comments:
မွန္၏......
Post a Comment