13:54
ေတာင္သာသားေလး
ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြရႈပ္မွန္းမသိ ရႈပ္ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အိပ္စာေတြကလည္း ပံုေနတာပါပဲ။ Language အိမ္စာ၊ Supervisor အိမ္စာ၊ C++ အိမ္စာ၊ စသည္ စသည္ပါပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာကတည္းက အျခားအိမ္စာေတြ ခဏထားၿပီး မနက္ျဖန္ အတန္းခ်ိန္ပါတဲ့ Language အိမ္စာကိုပဲလုပ္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားရင္း အဲ့ဒါကိုပဲ လုပ္ေနမိပါတယ္။ က်တ္စရာစာေတြကို အရင္က်တ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေရးစရာစာေတြကို ဆက္ေရးေနမိျပန္ပါတယ္။ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္က လက္ကေရးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကေန Entertainment တစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ဗဟုသုတရမယ့္တစ္ခုခုကို ဖြင့္ထားတတ္တဲ့အက်င့္ေလးလည္း ရွိေနေလရဲ႕။ အခုလည္း ဆရာခ်စ္ႏိုင္ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲအသံေလးေတြကလည္း စပီကာႏွစ္လံုးမွ ထြက္ေနေလရဲ႕။ ေဟာေျပာပြဲတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြ စာဖတ္ေစခ်င္ေအာင္ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ပိုင္ဆိုင္သြားၾကတဲ့ သူေတြအေၾကာင္း ေျပာေနသံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲက နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေရးေနတဲ့အိမ္စာေတြက မၿပီးေသးတာကတစ္ေၾကာင္း မိုလို႔ တစ္ေခါက္ၿပီးသြားလုိ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆက္ဖြင့္လုိက္ပါေသးတယ္။ ေဟာေျပာပြဲထဲက ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပါတ္သတ္မယ့္၊ အသံဖိုင္ေလးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္သူေတြအေၾကာင္းသာ တင္ျပေပးသြားပါ့မယ္။
စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘာေတြေကာင္းက်ဳိးေပးသလဲဆိုရင္ နမူနာ လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္၊ စဥ့္ကိုင္ၿမိဳ႕နယ္ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ အရပ္ရွည္ရွည္၊ အသာျဖဴျဖဴ လူရည္လူမြန္ေလး ေမာင္တင္လိႈင္ဆိုသူရွိပါတယ္ ။ ေတာရြာကေန ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကိုလာတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၉တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ၁၀ တန္းေျဖဖုိ႔ အ၀ံ့မရဲ မေျဖရဲေတာ့ပါဘူး။ မိဘကလည္း ဆင္းရဲတယ္၊ ၁၀ တန္းေအာင္လည္း မထူးပါဘူး။ ၁၀ တန္းေျဖေနလည္း မထူးပါဘူး၊ အပိုဆုိပဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြက ေမာင္တင္လိႈင္ရဲ႕အေတြးေတြကို ဦးေဆာင္ေနေလရဲ႕။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၆ႏွစ္လံုးလံုး ၁၀ တန္းမေျဖေတာ့ပါဘူး။ ဘာလုပ္ေနလည္းဆိုေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်ေနတာပါ။ တေန႔ေသာအခါက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ ပီမိုနင္းေရးတဲ့ ေအာင္စိတ္ ဆိုတဲ့စာအုပ္ေလးကို လက္ေဆာင္ေပးလုိ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ေနတဲ့ ေမာင္တင္လႈိင္ကေန ေအာင္စိတ္ေၾကာင့္စိတ္ဓါတ္ေတြတတ္လာၿပီး မိုးကိုဒူးနဲ႔တိုက္ခ်င္လာတဲ့ ေမာင္တင္လႈိင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ေမာင္တင္လိႈင္တစ္ေယာက္ စာေတြႀကိဳးစားၿပီး အဲ့ဒီႏွစ္မွာ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲေျဖလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးနီးပါး အမွတ္ေတြမ်ားခဲ့ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ေတာင္ တတ္လို႔ရခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္လည္း မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ၿပီး ျမန္မာစာကိုပဲ ယူခဲ့တဲ့အခ်ိန္ လူ ၁၈၀၀ေလာက္မွာ ခံုနံပါတ္ ၁ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္စာရင္းနဲ႔ ခံုနံပါတ္ စီတဲ့အတြက္ ခံုနံပါတ္ ၁ ရခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာေကာ၊ ဒုတိယႏွစ္မွာပါ လူရည္ခၽြန္ ႏွစ္ႀကိမ္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္တင္လိႈင္ဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာလည္း စာေပႏွင့္စာနယ္ဇင္းဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတာပါ။ ဘာေၾကာင့္ဒီလုိျဖစ္လာရသလဲဆိုရင္ ၁၀ တန္းတုန္းက ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းေရးတဲ့ ေအာင္စိတ္ဆုိတဲ့စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို အမဲမွ အျဖဴသို႔၊ အေမွာင္မွ အလင္း ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္ျခင္းရဲ႕အက်ဳိးေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဓါးျပတိုက္မႈနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ ကိုအံုးေဖ။ ဓါးျပဗိုလ္ေပါ့။ အကိုေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး ဓါးျပဗိုလ္လုပ္ေနတာပါ။ ၈ ႀကိမ္ ဓါးျပတုိက္ၿပီး ေထာင္ ၃ ႀကိမ္ က်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေထာင္က်တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္က ၂၉ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးႀကီးက ကုိအုံးေဖမွာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ၊ ပိန္ပိန္ေသးေသးဆိုေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ေတြကို မလုပ္ေစပဲ ေထာင္ပိုင္စာၾကည့္တိုက္မွာ စာၾကည့္တုိက္မွဴးလုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္မွာ စာေတြဖတ္ရင္း ကိုအုံးေဖလိမၼာလာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးစာေပေတြဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔၊ သခင္ႏုတို႔၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ ႏိုင္ငံေရးသတင္းေတြဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဂ်ပန္ျပည္သြားၿပီး စစ္ပညာေတြသင္၊ ဂ်ပန္တပ္ႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုေတာ္လွန္၊ တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ သတင္းေတြဖတ္ရင္း သူတို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ျပည္သူအတြက္ တိုက္တယ္၊ ငါကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြကို ဓါးျပတိုက္ၿပီး ငါ့ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ရွာေနတာပါလားဆိုၿပီး ေနာင္တေတြ ရလို႔ေနပါတယ္။ ေထာင္းကေနထြက္တာနဲ႔ ကိုအုံးေဖတစ္ေယာက္ လူဆိုးမွ လူေကာင္းသုိ႔ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔အဖြဲ႕သားေတြက ငါတို႔ ေသနတ္ေတြ၀ွက္ထားတယ္၊ ဆက္လုပ္ၾကမယ္ ဘာညာနဲ႔ လာစည္းရုံးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ာတို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္ၾကပါ။ ရရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ယူၾက။ ကၽြန္ေတာ္ဓါးျပမတုိက္ေတာ့ဘူး၊ ခင္ဗ်ာတို႔လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏုတ္လံုတယ္မေျပာဘူး၊ အဖမ္းခံရရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကုိယ္ခံၾကတဲ့။ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး ဓါးျပလည္းမတုိက္၊ အရက္လည္းမေသာက္၊ ၾကက္လည္း မတုိက္၊ မေကာင္းတာေတြမလုပ္ေတာ့တဲ့အခါ ရပ္ရြာက ေလးစားၿပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ သူႀကီးေရြးတဲ့အခါ တရြာလံုးက သူ႔ကိုေရြးၿပီး မဲအသာနဲ႕ သူႀကီးကိုအုန္းေဖျဖစ္သြားတယ္။ ေန႔စဥ္ကဗ်ာေရးရင္းနဲ႔ စာေရးဆရာဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္ခဲ့သူပါ။ စာေကာင္းေကာင္းမတတ္၊ အတန္းေက်ာင္း ၄ တန္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ ကိုအုံးေဖတစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလဲဆိုရင္ စာဖတ္လုိ႔ပါပဲ။ စာဖတ္ရင္ မိမိမယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ မိမိကိုယ့္ကိုယ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္။ ေျပာင္းလဲတဲ့ေနရာမွာ ေစ်းအခ်ဳိဆံုး၊ အသက္သာဆံုး၊ အခ်ိန္အထိေရာက္ဆံုးကေတာ့ စာဖတ္ျခင္းပါပဲ။ စာအုပ္ေတြဖတ္လုိက္ပါ။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ေရြးလာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ထုိ႔အတူပါပဲ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးကို အလည္လာတဲ့ အကို၊ အမေတြလည္း စာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ ကို္ယ့္ႀကိဳက္တာ ေရြးၿပီး၊ ဖတ္ႏုိင္တဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးႀကီးကို သိသူေဖာ္စား၊ မသိသူေက်ာ္သြား အျဖစ္မ်ဳိးမေရာက္ရေအာင္ စာေတြဖတ္ၾကပါဆို႔လုိ႔ ႏိႈးေဆာ္တုိက္တြန္းရင္း ေဆာင္းပါးေလးကို အဆံုးသတ္ပါရေစ။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
01:21
ေတာင္သာသားေလး
ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ေတာ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္မွာ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး ဥပေမး ဥပမာေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အလြန္မတန္မွကို ဘ၀အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ စကားလံုးေလးေတြ၊ သာဓကေလးေတြနဲ႔ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ေလးပါပဲ။ ေတာင္သာသားေလးလည္း စကားတစ္ခုၾကားဖူးပါတယ္။ လူေတြ ဟာ မိမိကိုယ္တိုင္က စားေကာင္း ေသာက္ ဖြယ္ေလးေတြ စားေနရၿပီ၊ လက္ခံရရွိေနၿပီဆိုရင္ အခ်စ္ဆံုး၊ အခင္ဆံုး၊ သံေယာဇဥ္အရွိဆံုး ဆိုတဲ့လူေတြကို သတိရၾကတယ္တဲ့။ ေတာင္သာသားေလးလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ စာစုေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္၊ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘေလာ့ဂါမိသားစုေလးကို သတိရမိတယ္၊ ေျပာျပခ်င္မိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဒီေဆာင္းပါးေလး တင္ျဖစ္သြားတာပါ။
အသက္တစ္ရာေနရတယ္ပဲထား၊ အဲ့ဒီ အသက္တစ္ရာၾကားကာလအတြင္းမွာ မိတ္ေဆြေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာကို လက္ခ်ဳိးၿပီးေရၾကည့္ရင္ လက္တစ္ဆယ္ျပည့္ေအာင္ လက္ခ်ဳိး ေရတြက္စရာ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘ၀ခရီးမွာ အခက္အခက္ေတြ၊ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ရာမွ နိမ့္က်သြားတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ က်ရႈံုးတာေတြ စတဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကံဳေလေလ--ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆက္ဆံေနရတဲ့ မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ သူေတြ ေလ်ာ့နည္း ေလ်ာ့နည္း သြားေလေလပါပဲ။
တစ္ခါမွာ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာလမ္းတစ္ခုကိုျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားေနတုန္း ၀က္၀ံႀကီးတစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္ေပၚလာတယ္။ ဒီအခါမွာ အဲ့ဒီမိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္က သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ တတ္ေျပးၿပီး ပုန္းေနတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့မိတ္ေဆြကေတာ့ ၀က္၀ံႀကီးရန္က လြတ္ေအာင္ မေျပးသာေတာ့တာနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚလွဲခ်ၿပီး ေသခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ၀က္၀ံႀကီးဟာ အဲ့ဒီေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူ႔ဆီေရာက္လာၿပီး ႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ ထိုးနမ္းၿပီး အနံ႔ခံၾကည့္တယ္။ သူ႔ကေတာ့ အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ ၀က္၀ံဆိုတာ လူေသကို ဘာမွ ရန္မလုပ္တတ္ဘူးလုိ႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ၀က္၀ံႀကီးဟာ အဲ့ဒီလူရဲ႕မ်က္ႏွာနားကပ္ၿပီး ႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ အန႔ံခံၾကည့္၊ စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီလူဟာ ေသေနတဲ့လူပဲလုိ႔ ထင္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ ၀က္၀ံႀကီးထြက္သြားေတာ့မွ သစ္ပင္ေပၚမွာ ပုန္းေနတဲ့ မိတ္ေဆြက ဆင္းလာၿပီး ေသခ်င္ေယာက္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြကို မင္းအနားကပ္ၿပီး ၀က္၀ံႀကီးက ဘာေတြ တိုးတုိး တိတ္တိတ္နဲ႔ ေျပာသြားလဲ လို႔ေမးတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြက အခက္အခဲနဲ႔ ေဘးရန္ႀကံဳတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္ကို ဘာမွ မကူညီ မရိုင္းပင္းတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ဳိး၊ ကိုယ္လြတ္ရုန္းသြားတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေနာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခရီးမသြားနဲ႔လို႔ ေျပာသြားတယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္ တဲ့။
ဟုတ္ပါသည္။ အဆင္ေျပေနတုန္း၊ အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡေတြကို မႀကံဳမေတြ႕ရခင္တုန္းမွာ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံေနတဲ့သူကို မိတ္ေဆြလို႔ ေျပရခက္ပါတယ္။ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳေတာ့မွပဲ မိတ္ေဆြ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိရမွာပဲ။ ကိုယ္လြတ္ရုန္း ေျပးတတ္သူလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ေဘးမွာ ရပ္တည္ေပးမယ့္သူလားဆိုတာ သိရမွာပဲေလ။
ေတာင္သာသားေလးရဲ႕ အကို၊ အမေတြလည္း ေနာင္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ ဘ၀ခရီးလမ္းမွာ မိတ္ေကာင္း၊ ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳဆံုႏိုင္ပါေစ၊ ကူညီေဖးမႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း ဒီေဆာင္းပါးေလးကို အဆံုးသတ္လုိက္ပါတယ္။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမယ္
ေတာင္သာခရီးသည္
11:16
ေတာင္သာသားေလး
ဒီေန႔ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ မနက္(၃)နာရီေလာက္ကတည္းက ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး အိမ္စာေတြ ေရးေနတာ ည(၁၀)နာရီေလာက္မွပဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ စာေရးေနတုန္း သီခ်င္းနားေထာင္ရရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး အင္တာနက္ကေန သီးခ်င္းေလးလည္း ဖြင့္ထားေလရဲ႕။ အမွတ္မထင္ပါပဲ။ အနီးဆံုးလူ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္ကို ခံစားလိုက္ရတယ္၊ ငါသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္ အဲ့လိုပဲ ခ်စ္ရင္ေကာင္းမယ္ ဆိုတဲ့ လူသူမသိတဲ့ တိတ္တခိုးအေတြးေလးေတြလည္း မ်ဳိးေစ့ေလးေတြ ခ်ေနမိေလရဲ႕။
12:57
ေတာင္သာသားေလး
ျပင္ဦးလြင္ေဆာင္းညရဲ႕အစြမ္းေတြေၾကာင့္လား ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အေႏြးထည္ပါးပါးေလး ၀တ္ထားလုိ႔လား မသိ။ ေအးခနဲ စိမ့္ခနဲ ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္မွာ အဘတို႔၊ အေဖတို႔၊ အေမတို႔၊ ကိုကိုညီညီတို႔ အလယ္မွာ မီးဖုိႀကီးနဲ႔ မီးလႈံေနေပေရာမည္။ ေတာမွာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပေတြကလို လွ်ပ္စစ္နဲ႔ေႏြးေစတဲ့စက္ေတြ (heater)လည္း မရွိဘူးေပါ။ ယာေတာထဲက တူးလာတဲ့ သစ္ငုတ္တိုအႀကီးႀကီးကို ေဆာင္းအစ ကတည္းက မီတို႔လိုက္၊ မိသားစုအားလံုး အိပ္ယာ၀င္ၾကၿပီဆိုရင္ မီးၿငိမ္းလိုက္နဲ႔ အဲ့ဒီ သစ္ငုတ္ႀကီးက ေဆာင္းအစကေန ေဆာင္းအဆံုးထိ မိသားစုေတြအတြက္ ေႏြးေထြးေစတဲ့တာ၀န္ကို ယူရတာေပါ့။ တကယ္ဗ်။ အဲ့ဒီငုတ္ႀကီးက ေဆာင္းလည္းကုန္ေရာ တတို႔တတို႔မီးေလာင္သြားရာကေန ေဆာင္းကုန္ေတာ့ အကုန္ ကြက္တိဗ်။ အံၾသဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။ စာၾကည့္စာပြဲမွာ စာက်တ္ေနရင္း ငယ္ငယ္က အဲ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးေနမိ၊ ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ က်တ္လက္စသင္ခန္းစာပါ စာအုပ္ေလးကို သိမ္းၿပီးေတာ့ မိသားစုဆီ အလြမ္းစာေလးတစ္ေစာင္ ေရးေနမိပါတယ္။
ခ်စ္ေသာ အေဖနဲ႔အေမ၊ က်န္းမာပါစ၊ အဆင္ေျပပါစ၊ ေၾကြးေျမကင္းရွင္ပါစ၊ လူမႈေရး၊စီးပြားေရး၊အကိုညီမေတြရဲ႕ ပညာေရးေကာင္းမြန္ပါစ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သားတစ္ေယာက္လည္း အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါတယ္ေပါ့။ သို႔ေပမယ့္လည္း ပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ငယ္ငယ္ကလုိ ေမေမရင္ခြင္တိုးၿပီး ကေလးေလးလို ပူဆာခ်င္မိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္ေနေပမယ့္ မေရးျဖစ္။ အေ၀းေျမက မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို စိတ္မပူေစခ်င္၊ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ေအာက္ဆံုးမွာေတာ့ အညာအိမ္က ထန္းလွ်က္နဲ႔ ေျမပဲၾကက္ဥေတာ့ အရမ္းလြမ္းလွပါၿပီ လို႔ ေရးၿပီး စာေလးပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီစာကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း(၃)ႏွစ္နီးပါးလံုး ခ်စ္ေသာေမေမက လူႀကံဳရွိတိုင္း ထန္းလွ်က္နဲ႔ေျမပဲၾကက္ဥ ပို႔လုိက္တာ စားလို႔မကုန္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။ ဒီေတာ့လည္း သား စားရလြန္းလို႔ သြားတစ္ေခ်ာင္းက်ဳိးသြားၿပီေမေမ လို႔ မေျပာရက္။ သားတစ္ေယာက္ကို စားေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေမေမေပးလိုက္တဲ့လက္ကို မပုတ္ခ်ရက္၊ မျငင္းဆန္ရက္။
ရယ္စရာေျပာရအံုးမည္။ ကၽြန္ေတာ္အရင္ပို႔စ္ေလးေတြမွာ ေရးဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပထမႏွစ္ဘ၀ က စီနီယာျမင္ကြင္းမွာ မုန္႔စားလို႔မရ။ ေတြ႔က စီနီယာေတြရဲ႕ အျပစ္ေပးမႈကို ခံယူရသည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ညညမွ ခိုးစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက မႏၱေလးသားဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္က ပို႔လိုက္ရင္ ေပါင္မုန္႔အေကာင္းစား၊ ေပါင္မုန္႔အေပ်ာ့ေတြဆိုေတာ့ ညညခိုးစားရတာ အလြန္လြယ္သည္၊ အသံမထြက္ေအာင္ ၀ါးႏိုင္၊ စားႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အခက္သား။ ေျမပဲၾကက္ဥ ပဲရွိသည္။ မာလြန္းလို႔ ေနေက်ာက္ခဲ လို႔ ေခၚၾကေသးသည္။ ေက်ာက္ခဲေလာက္မာသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ဗိုက္က စာလြန္းလို႔ မစားပဲကလည္း မေနႏိုင္၊ စားခ်င္သည္။ ရွိသမွ်အႀကံေတြထြက္စမ္း၊ လာစမ္းေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အႀကံေကာင္းသြား၍လားမသိ၊ ရည္မွန္းခ်က္ကေလး ေအာင္ျမင္သြားသည္။ တစ္လံုးစားခါနီးရင္ တစ္ခါေခ်ာင္းဆိုးသံလုပ္လုိက္၊ အသံက ၀ါးတဲ့အသံကို ဖုန္းသြားလိုက္နဲ႔ ေမေမေပးထားတဲ့ ေျမပဲၾကက္ဥ (၂)ျပည္သားေလာက္ကို ညေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါးလိုက္၊ ေခ်ာင္းသံဟန္႔လိုက္နဲ႔ ကုန္သြားေတာ့သည္။
ေမေမတစ္ေယာက္သာ ဒီအျဖစ္ေတြကိုသိရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းေနမည္ေလာ၊ ၿပံဳးေနမည္ေလာ၊ သနားေနမည္ေလာ။ ခ်စ္ေသာေမေမတစ္ေယာက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေခၽြရင္း။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
13:26
ေတာင္သာသားေလး
(၁၆)ႏွစ္သား ေက်ာ္ေက်ာ္ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတစ္ေယာက္မွ မရွိ။ အသိအကၽြမ္းတစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘဲ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္လြန္းလွတဲ့ စည္း၀ိုင္းႀကီးထဲကို ေရာက္လာမိပါတယ္။ အျပင္မွာေနရတဲ့ ဘ၀မွာေတာ့ သားသားနားနား၀တ္ဆင္၊ ၾကြၾကြေလးလမ္းေလွ်ာက္၊ အဆင္အယင္တံဆိပ္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ခြင့္ျပန္လာတဲ့ ေနာင္ေတာ္အကိုႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒီစည္း၀ုိင္းႀကီးက အင္မတန္မွ ေနခ်င္စဖြယ္ ေနသင့္သဖြယ္ အ၀ိုင္းႀကီးပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္လည္း ပထမႏွစ္ ဘ၀ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ငြားစြင့္တာေတြ၊ ၾကြား၀င့္တာေတြ ဘာမွ မသိေတာ့။ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ စိတ္ညစ္လြန္းလို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးတဲ့သူေတြအျဖစ္ ေၾကြးေၾကာ္ေနမိပါတယ္။ ပိုၿပီးေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ေတြ႔အေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ယာ၀င္ခါနီး ကၽြန္ေတာ္ဂါဒီယန္မွ ညီ အိပ္ၿပီလား၊ ဗိုက္ဆာေနလား ဆိုၿပီး လက္သီးစုပ္ေလာက္ရွိတဲ့ ပဲမုန္႔၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္စားဖုိ႔ လာေပးပါတယ္။ ညီ စားၿပီးရင္ ေရေသာက္ ပလုတ္က်င္းၿပီး အိပ္ေတာ့တဲ့။ ညီတို႔ ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ အကိုသိတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အကို လို႔ ေျပာၿပီး ကုတင္ေပၚထုိင္ၿပီးေတာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ အိပ္ရင္းနဲ႔ စားမယ္ဆိုၿပီး စားေနလုိက္တာ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ၊ မနက္မိုးလင္းမွ ေခါင္းအံုးဖံုးေပၚမွာ မုန္႔တျခမ္းလံုးလံုးက်န္ေနေသးတာကို ေတြ႔ေတာ့မွပဲ ညက အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး ငါ့ဘ၀ကလည္း ခ်စ္ေကာင္းဆိုတဲ့ ေကာ္ဖီခါးခါးသီခ်င္းထက္ ခါးပါလားဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ အဲ့ေလာက္ စိတ္ညစ္ရ၊ ပင္ပန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေလးကို ျပန္ေတာင္ မေတြးခ်င္ေတာ့။
သို႔ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ဇူးေတြကို ဒီပို႔စ္ေလးျဖင့္ဂုဏ္ျပဳခ်င္၍သာ ျပန္ေတြးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္ေတာ့ သာမန္ထဲက သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါ။ သို႔ေပမယ့္လည္း စီနီယာအကိုရဲ႕ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမႈ၊ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳမႈေတြေၾကာင့္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ထက္ နည္းနည္းသာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
တစ္ပါတ္တစ္ႀကိမ္ ၿမိဳ႕ထဲကို သြားခြင့္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စီနီယာမွ မထြက္ေစခ်င္။ ညီ ရာ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္ကြ။ က်န္တဲ့ (၃)ပါတ္ရဲ႕ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အားတဲ့အခ်ိန္ေတြကို စာက်တ္လုိက္ရင္ မင္းဟာ မင္းတို႔ အပါတ္စဥ္မွာ ရွိတဲ့ က်န္တဲ့သူေတြထက္ အဲ့ဒီ (၃)ပါတ္စာ မင္းမွာ ပိုၿပီး စာရသြားၿပီ။ ခဏျခင္းစုေတာ့ မသိသာေပမယ့္ စုပါမ်ားေတာ့ ခ်ေကာင္ေသးေသးေတာင္ ေတာင္ပို႔ ျဖစ္လာေသးတယ္ကြ။ ဒီ စကားေတြ ၾကားခဲ့ရတာ ၅ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ စကၠန္႔ပိုင္းက ေျပာလုိက္သလို၊ ၾကားလိုက္သလိုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ဘ၀က ဆုိးပါသည္။ မုန္႔ရွိ၍လည္း မစားရ။ မစားရဆုိရာတြင္ စီနီယာျမင္ေအာင္ မစားရပါ။ မျမင္ေအာင္စားလွ်င္ေတာ့ရေကာင္းရပါသည္။ ျမင္လွ်င္ အျပစ္ေပးခံရမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ သိေနမိသည္။ (၁၀)နာရီဆိုရင္ အိပ္ယာ၀င္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀က ျခင္ေထာင္ေအာက္မွာ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္ေနၾကပါ။ ထိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဂါဒီယန္ ေရာက္လာၿပီး ညီ အိပ္ၿပီလားဆိုၿပီး ျခင္ေထာင္ေလးကို အသာအယာ ဖြင့္ၾကည့္တတ္သည္။ အိပ္ေနလွ်င္ေတာ့ ဆက္မႏိုးေတာ့ဘဲ ျပန္သြားတတ္သည္။ ဖိုင္နယ္ရီးယား စီနီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ပထမႏွစ္ဂါဒီယန္ညီငယ္တစ္ေယာက္ကိုေခၚဖုိ႔ ပထမႏွစ္ ေဟာခန္းထဲမွာ ကင္းသမား ဒုတိယႏွစ္ရွိရင္ ညီ ကင္းသမား ကိုယ့္ဂါဒီယန္ ခဏေခၚသြားအံုးမယ္ဆိုတဲ့ စီနီယာအကိုရဲ႕ အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံတတ္မႈေတြက အတုယူစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဟုတ္ကဲ့အကို ညီ မအိပ္ေသးဘူးအကို။ ေအး ထကြာ အဲ့ဒီဆို မနက္ျဖန္ အခ်ိန္ဇယားရွိတဲ့ လက္ခ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ယူခဲ့တဲ့။ (၁၀)နာရီကေန (၁၁)နာရီထိ စီနီယာအခန္းမွာ အခ်ိန္ကုန္ရသည္။ နာရီ၀က္ စာက်တ္ရၿပီး နာရီ၀က္ မုန္႔စားခုိင္းသည္။ စီနီယာအကိုရဲ႕ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈေတြက ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ေပ၊ သတိမရပဲမေနႏိုင္ေပ။ (၁)လျပည့္လွ်င္လည္း သင္ခန္းစာတစ္ခုအတြက္ စာေမးပြဲ ေျဖတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေသးသည္။
ပထမႏွစ္ ဘ၀ ၿပီးဆံုးလုိ႔ ရလဒ္ေတြ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႀကိဳးစားမႈ(၂၅)ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စီနီယာအကိုရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမ ပဲ့ျပင္မႈ(၇၅)ရာခိုင္ႏႈန္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပါတ္စဥ္ လူ(၁၃၀၀)ေလာက္မွာ အဆင့္(၃)၀င္ခဲ့သည္။ သိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုေတာင္ မယံုခ်င္။ အိမ္မက္မ်ား မက္ေနသလားလို႔ေတာင္ထင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးသိလုိက္သည္က အိမ္မက္မဟုတ္။ တကယ္ အစစ္မွ အစစ္။ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ထပ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ေျခလွမ္းေတြ ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ အားအင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သူ။
ေတာင္သာသားေလးတစ္ေယာက္ ဒီပို႔စ္ေလးကို ရင္နင့္စြာနဲ႔ပဲ ေရးေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတာေတြ၊ ဂုဏ္ျပဳေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အကိုစီနီယာ မဖတ္ႏုိင္ေတာ့၊ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့၊ မသိႏိုင္ေတာ့။ မႏွစ္က ေႏြရာသီရဲ႕ေနတစ္ေန႔မွာ ေရွ႕တန္းစခန္းတစ္ခုမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ရန္သူရဲ႕ေခ်ာင္းပစ္တဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ အကိုခ်စ္ေသာ မိသားစု၊ အကိုခ်စ္ေသာ ညီငယ္ေတြကို ထာ၀ရစြန္႔ခြါသြားေပၿပီ။ သားတစ္ေယာက္သာရွိတဲ့ (၂၃)ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့စီနီယာရဲ႕အေမမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရမႈထက္ အဆေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ ရွိလိမ့္မည္၊ ခံစားရလိမ့္မည္ထင္။
ခ်စ္ေသာအကိုစီနီယာတစ္ေယာက္ ေရာက္ရာဘံုဘ၀မွ ညီငယ္တို႔ျပဳသမွ် ေကာင္းမႈအစုစု ကို သာဓုေခၚႏိုင္ပါေစ၊ အမွ်ရပါေစ။ အမွ်၊ အမွ်၊ အမွ်။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
13:53
ေတာင္သာသားေလး
ယခုတင္ျပမယ္ေနာင္ေတာ္စီနီယာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးမ်ားၾကားလိုက္ရလွ်င္ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕တန္ဖုိးကုိ ပိုသိလာသည္၊ ပိုတန္ဖုိးထားတတ္လာသည္၊ အတုယူခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းပ်လာသည္။ အဲ့သေလာက္ စကားေျပာေကာင္းသလို လုပ္ေဆာင္မႈေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ စံျပျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသာဘ၀တုန္းကပါ။ လတစ္လရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပါတ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စီနီယာေနာက္ေတာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဲ့ဒီလအတြက္ အားသာခ်က္ေတြဘာေတြရွိတယ္၊ အားနည္းခ်က္ေတြဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာကို အၿမဲေျပာျပညွႊန္ၾကားေနၾကပါ။ အၿမဲဆံုးမစကားေတြ၊ ေရွာင္သင့္တဲ့အရာေတြနဲ႔ ေဆာင္သင့္တဲ့အရာေတြကို အၿမဲ ေျပာဆိုဆံုးမ သြန္သင္ျပသေနၾကပါ။ လတိုင္းၾကားေနရေပမယ့္ ေနာင္ေတာ္ရဲ႕စကားေတြက ရိုးမသြား၊ အားေတြ ပိုတိုးလာသလုိ ခံစားရသည္။ က်ဆင္းစ ျပဳေနတဲ့ စိတ္ေတြ ျမင့္တတ္လာေစသည္။ ပင္ပန္းမႈေတြကုိ ေျပေပ်ာက္ေစသည္။
ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းေလေအးေလေတြနဲ႔ နားထဲကို တန္းတန္း၀င္လာခဲ့တာကေတာ့ ေနာင္ေတာ္စီနီယာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိဘေက်းဇူးသိတတ္ပံုစကားေလးေတြပါ။ ကုိယ့္ညီတို႔ - ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေလးေတြနဲ႔ သင္ခန္းစာ ယူတတ္ေအာင္ အကိုေျပာျပမယ္။ မိဘေက်းဇူးကို ဘယ္လိုသိတတ္ရမလဲဆိုတာရယ္၊ ဘယ္လုိတံု႔ျပန္သင့္သလဲဆိုတာရယ္ပါ။ မိဘေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္၊ ကူညီေထာက္ပံ့တယ္၊ ေၾကြးေဟာင္းျပန္ဆပ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူစရာလည္းေကာင္းတယ္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အရာလည္း ျဖစ္တယ္။ အကိုဆိုရင္ အကိုတို႔ ၀န္ထမ္းျဖစ္စဘ၀က လစာႏွစ္ေထာင္ပဲ ရတာကြ။ အေဖနဲ႔အေမကို ရတဲ့လစာထဲက ၁၀% အၿမဲေထာက္ပံ့ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ခဲ့တယ္။ တေန႔မွာ အကို႔မွာ ေသေလာက္ေအာင္ျပင္းထန္လွတဲ့ ေသနတ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို ရတာ။ သို႔ေပမယ့္လည္း အကို မေသဘူး။ အကိုဘာေၾကာင့္ မေသတာလဲဆိုတာ အကို႔မသိစိတ္က အကိုသိလုိက္တယ္။ အဲ့ဒါက မိဘေတြကို ေစာင့္ေရွာက္လုိ႔ အကို႔ကိုမေသေအာင္လည္း တဖန္ျပန္လည္ ေစာင့္ေရွာက္တာကြ။ အကိုအခုဆိုရင္ လစာႏွစ္သိန္း ရတယ္။ အကို႔မိဘေတြ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ေနႏိုင္တဲ့ဘ၀ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အကို႔အခု၀န္ထမ္းလစာရဲ႕ ၁၀% (ႏွစ္ေသာင္း)ကို အကို႔မိဘေတြ ေထာက္ပံ့ေနတုန္း၊ ကူညီေနတုန္းကြ။ ကိုယ္ရည္ေသြးၿပီး ကိုယ့္ညီတို႔ကို ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ဘူး၊ မိဘေက်းဇူးသိတတ္ပံုက အသက္ေဘးကေတာင္လြတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အကို႔ျဖစ္ရပ္ေလးနဲ႔ ယွဥ္ေျပာျပလိုက္တာ။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၂၀၀၆ ႏွစ္လည္ကတည္းက ၾကားလိုက္ရတဲ့စကား။ ကၽြန္ေတာ္အသဲႏွလံုးထဲမွာ သံမိႈနဲ႔ ရိုက္မထားပါဘဲ အခုထိ စြဲၿမဲေနတုန္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ေနာင္ေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ညီငယ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား အၿမဲေပၚေနခဲ့တာပါ။ မိဘကို ရတဲ့ေခၽြနဲစာေလးကေန ၁၀% ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတာလည္း ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ပညာသင္ေနတဲ့အရြယ္ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ က်န္အေၾကာင္းေလးေတြက တစ္ေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ေသးပါ။ သုိ႔အတြက္လည္း တာ၀န္မေက်ေသးသလို အၿမဲခံစားေနမိပါတယ္။
လာလည္သူအကို၊ အမတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္စီနီယာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံေလးေတြ၊ မိဘအေပၚ ဘယ္လုိေက်းဇူးသိတတ္သလဲဆိုတာေလးေတြကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ စားသားမ်ားထဲတြင္ စားဖတ္သူမ်ား အဆင္ေျပစြာ ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး အကို ႏွင့္ ညီ ဆိုေသာ စကားလံုးမ်ား သံုးထားမိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရာထူးအဆင့္တန္းခ်င္း ယွဥ္ပါက မိုးနဲ႔ေျမ ကြားျခားေနပါသျဖင့္ မသံုးသင့္ပဲ သံုးလုိက္မိတဲ့အတြက္ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါေစ။
ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
ေတာင္သာခရီးသည္
