Wednesday 8 February 2012

အေမပို႔တဲ့ ေျမပဲၾကက္ဥ

   ျပင္ဦးလြင္ေဆာင္းညရဲ႕အစြမ္းေတြေၾကာင့္လား ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အေႏြးထည္ပါးပါးေလး ၀တ္ထားလုိ႔လား မသိ။ ေအးခနဲ စိမ့္ခနဲ ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္မွာ အဘတို႔၊ အေဖတို႔၊ အေမတို႔၊ ကိုကိုညီညီတို႔ အလယ္မွာ မီးဖုိႀကီးနဲ႔ မီးလႈံေနေပေရာမည္။ ေတာမွာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပေတြကလို လွ်ပ္စစ္နဲ႔ေႏြးေစတဲ့စက္ေတြ (heater)လည္း မရွိဘူးေပါ။ ယာေတာထဲက တူးလာတဲ့ သစ္ငုတ္တိုအႀကီးႀကီးကို ေဆာင္းအစ ကတည္းက မီတို႔လိုက္၊ မိသားစုအားလံုး အိပ္ယာ၀င္ၾကၿပီဆိုရင္ မီးၿငိမ္းလိုက္နဲ႔ အဲ့ဒီ သစ္ငုတ္ႀကီးက ေဆာင္းအစကေန ေဆာင္းအဆံုးထိ မိသားစုေတြအတြက္ ေႏြးေထြးေစတဲ့တာ၀န္ကို ယူရတာေပါ့။ တကယ္ဗ်။ အဲ့ဒီငုတ္ႀကီးက ေဆာင္းလည္းကုန္ေရာ တတို႔တတို႔မီးေလာင္သြားရာကေန ေဆာင္းကုန္ေတာ့ အကုန္ ကြက္တိဗ်။ အံၾသဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။ စာၾကည့္စာပြဲမွာ စာက်တ္ေနရင္း ငယ္ငယ္က အဲ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးေနမိ၊ ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ က်တ္လက္စသင္ခန္းစာပါ စာအုပ္ေလးကို သိမ္းၿပီးေတာ့ မိသားစုဆီ အလြမ္းစာေလးတစ္ေစာင္ ေရးေနမိပါတယ္။ 
    ခ်စ္ေသာ အေဖနဲ႔အေမ၊ က်န္းမာပါစ၊ အဆင္ေျပပါစ၊ ေၾကြးေျမကင္းရွင္ပါစ၊ လူမႈေရး၊စီးပြားေရး၊အကိုညီမေတြရဲ႕ ပညာေရးေကာင္းမြန္ပါစ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သားတစ္ေယာက္လည္း အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါတယ္ေပါ့။ သို႔ေပမယ့္လည္း ပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ငယ္ငယ္ကလုိ ေမေမရင္ခြင္တိုးၿပီး ကေလးေလးလို ပူဆာခ်င္မိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္ေနေပမယ့္ မေရးျဖစ္။ အေ၀းေျမက မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို စိတ္မပူေစခ်င္၊ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ေအာက္ဆံုးမွာေတာ့ အညာအိမ္က ထန္းလွ်က္နဲ႔ ေျမပဲၾကက္ဥေတာ့ အရမ္းလြမ္းလွပါၿပီ လို႔ ေရးၿပီး စာေလးပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
   အဲ့ဒီစာကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း(၃)ႏွစ္နီးပါးလံုး ခ်စ္ေသာေမေမက လူႀကံဳရွိတိုင္း ထန္းလွ်က္နဲ႔ေျမပဲၾကက္ဥ ပို႔လုိက္တာ စားလို႔မကုန္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။ ဒီေတာ့လည္း သား စားရလြန္းလို႔ သြားတစ္ေခ်ာင္းက်ဳိးသြားၿပီေမေမ လို႔ မေျပာရက္။ သားတစ္ေယာက္ကို စားေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေမေမေပးလိုက္တဲ့လက္ကို မပုတ္ခ်ရက္၊ မျငင္းဆန္ရက္။ 
     ရယ္စရာေျပာရအံုးမည္။ ကၽြန္ေတာ္အရင္ပို႔စ္ေလးေတြမွာ ေရးဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပထမႏွစ္ဘ၀ က စီနီယာျမင္ကြင္းမွာ မုန္႔စားလို႔မရ။ ေတြ႔က စီနီယာေတြရဲ႕ အျပစ္ေပးမႈကို ခံယူရသည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ညညမွ ခိုးစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက မႏၱေလးသားဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္က ပို႔လိုက္ရင္ ေပါင္မုန္႔အေကာင္းစား၊ ေပါင္မုန္႔အေပ်ာ့ေတြဆိုေတာ့ ညညခိုးစားရတာ အလြန္လြယ္သည္၊ အသံမထြက္ေအာင္ ၀ါးႏိုင္၊ စားႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အခက္သား။ ေျမပဲၾကက္ဥ ပဲရွိသည္။ မာလြန္းလို႔ ေနေက်ာက္ခဲ လို႔ ေခၚၾကေသးသည္။ ေက်ာက္ခဲေလာက္မာသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ဗိုက္က စာလြန္းလို႔ မစားပဲကလည္း မေနႏိုင္၊ စားခ်င္သည္။ ရွိသမွ်အႀကံေတြထြက္စမ္း၊ လာစမ္းေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အႀကံေကာင္းသြား၍လားမသိ၊  ရည္မွန္းခ်က္ကေလး ေအာင္ျမင္သြားသည္။ တစ္လံုးစားခါနီးရင္ တစ္ခါေခ်ာင္းဆိုးသံလုပ္လုိက္၊ အသံက ၀ါးတဲ့အသံကို ဖုန္းသြားလိုက္နဲ႔ ေမေမေပးထားတဲ့ ေျမပဲၾကက္ဥ (၂)ျပည္သားေလာက္ကို ညေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါးလိုက္၊ ေခ်ာင္းသံဟန္႔လိုက္နဲ႔ ကုန္သြားေတာ့သည္။
   ေမေမတစ္ေယာက္သာ ဒီအျဖစ္ေတြကိုသိရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းေနမည္ေလာ၊ ၿပံဳးေနမည္ေလာ၊ သနားေနမည္ေလာ။ ခ်စ္ေသာေမေမတစ္ေယာက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေခၽြရင္း။
                                                ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမည္
                                        ေတာင္သာခရီးသည္

0 comments:

Post a Comment

TIME AND TIDE WAIT FOR NO MEN

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More