ပညာရွိ၏တန္ဖိုးကို ပညာရွင္အား စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္ေသာ
စီမံခန္႕ခြဲသူ၊မူ၀ါဒခ်မွတ္သူတို႕သာ သိနိုင္ေပသည္။
ေျပာရလွ်င္ ပညာရွင္မ်ားကိုစနစ္တက် စီမံခန္႕ခြဲျခင္းမွာလည္း
ပညာတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ပညာရွင္၏တန္ဖိုးကို သိသူမ်ား
ကသာ ပညာရွင္ကို ထိုက္တန္ေသာေနရာေပး၍ ထိုက္ထိုက္တန္တန္
အခြင့္အေရး(လစာႏွင့္အျခား) ေနရာတို႕ကို မေပး
ဘဲ ပညာရပ္ထံမွ ထိေရာက္ေသာ အကူအညီကို မေမွ်ာ္လင့္သင့္ေပ။ေလာက၌ ဘာကိုမွ
အလကားမရပါ။
တစ္ဖက္က ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဥာဏ္ပညာၾကီးေသာ
စီမံခန္႕ခြဲသူ၊မူ၀ါဒခ်မွတ္သူ တို႕သာလွ်င္ ပညာရွင္၏ ပညာ
ကို ရွိသင့္၊ပါသင့္ေသာ အဂၤါရပ္တစ္ခုအေနျဖင့္သာ သေဘာထားေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ပညာရွင္တို႕၏ ေျခရာလက္ရာကိုၾကည့္လွ်င္ ပညာရွင္၏ တန္ဖိုးကို သိသာမည္
ထင္ပါသည္။ပညာရွင္၏တန္ဖိုးကို မသိနား
မလည္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ထြန္းပြားမ်ားစရာ
အေၾကာင္းမရွိေပ။ထို႕ေၾကာင့္ နိုင္ငံတိုးတက္ေရး
အတြက္ ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ထြန္းလာေစခ်င္လွ်င္ ပညာရွင္မ်ားကိုတန္္ဖိုးထားသည့္
ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ိဳးကို ဖန္တီး္
ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးက ပညာရွင္ကို
တန္ဖိုးထားလွ်င္၊ပညာရွင္၏ တန္ဖိုးကိုသိလာလွ်င္
မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားက ပညာရွင္ျဖစ္ေအာင္ မၾကိဳးစားမွာ
လံုး၀ပူစရာမလိုပါ။အခုအေျခအေနမွာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္
က `ေလာပန္း´ကိုသာ တန္ဖိုးထားေသာေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားက အဆင့္ေက်ာ္ကာ
ေငြေနာက္ကိုသာ လိုက္ခ်င္ေနသည္
ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ပညာတတ္နဲ႕ ပညာရွင္
ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ ပညာတတ္အလြန္ေပါသည္ဟူေသာအခ်က္ကိုလက္ခံပါသည္။
လမ္းေပၚမွာေတြ႕ရေသာ လူဆယ္ေယာက္တြင္ ေျခာက္ေယာက္က အဂၤလိပ္လိုနားလည္သည္ဟု
နိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါသည္။ျမန္မာေစ်းကြက္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္ေစ်းကြက္
တို႕ကိုႏႈိင္းယွဥ္ရာတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ပညာတတ္ အစုအေ၀းၾကီးရွိသည္ဟူေသာ အားသားခ်က္တစ္ခ်က္
ပါ၀င္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။သို႕ေသာ္ ထိုပညာတတ္မ်ားသည္ နိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး၊လူမႈေရး
ဖြင့္ျဖိဳးတိုးတက္
မႈကိုဘယ္ေလာက္အေထာက္ကူျပဳသလဲလို႕ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ (ခုထိေတာ့)ထိထိေရာက္ေရာက္ အေထာက္
အကူမျပဳဟု ေျဖရမည္ထင္ပါသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ အေထာက္အကူမျပဳသနည္း။ပညာတတ္မ်ားျပီး
ပညာရွင္နည္းေသာေၾကာင့္ဟု ေျပာရမည္ထင္ပါသည္။
ျမန္မာပညာတတ္မ်ား
ပညာတတ္နဲ႕ပညာရွင္အတူတူပါပဲလို႕ ေျပာၾကပါသည္။ပညာတတ္တိုင္းသည္ ပညာရွင္မဟုတ္ဟုဆိုလွ်င္
သင္လက္ခံမည္လား။ဤအယူအဆသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕
ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လက္ေတြ႕ျဖစ္ေနသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပညာတတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
သည္ ဘာကိုမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ မတတ္။ထိုသို႕ထိထိေရာက္ေရာက္ မတတ္ေၾကာင္းကိုလည္း
ကာယကံ
ရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္ သိၾကပါသည္။
ယေန႕ျမန္မာလူငယ္မ်ားသည္ နိုင္ငံျခားသို႕သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေသာအခါ အမ်ားစုသည္ အမ်ားစုသည္
အလုပ္ၾကမ္းအဆင့္သာ လုပ္ၾကရပါသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ စားပြဲ၊ကုလားထိုင္ႏွင့္ အလုပ္ကို မလုပ္ရသနည္း။
ျမန္မာပညာတတ္မ်ားသည္ နိုင္ငံျခားတြင္ ပန္းကန္ေဆးေနရသည္ဟု ေျပာၾကသည္။တကယ္ေတာ့ ဤကိစၥသည္
မဆန္း။ပညာရွင္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ပညာရွင္ေနရာမေနရသည္မွာ မဆန္းပါ။ပညာတတ္တိုင္း ပညာရွင္
မဟုတ္
ဟူေသာအခ်က္မွာရွင္းပါသည္။
ျပီးခဲ့ေသာ တစ္ေလာက ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ဟုိတယ္လုပ္ငန္း ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ေနေသာ
နိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးႏွင့္
စကားလက္ဆံုက်ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံမွာ လုပ္ကိုင္ရတာ ဘာအခက္အခဲရွိပါသလဲဟု ေမးၾကည့္ဖူးပါသည္။
`ခင္ဗ်ားတို႕ေတာ့ ဘယ္လိုအေျဖမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ထားမလဲ မသိဘူး၊လူအမ်ားေျပာေလ့ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီး
အခက္အခဲ၊
ေငြလဲလွယ္မႈႏႈန္းထား ကြာဟမႈစတာေတြကို ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ဒါေတြရိွမွန္းသိလွ်က္နဲ႕လာျပီးမွ
ဒါေတြကို အျပစ္မဖို႕သင့္ပါဘူး။ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဒီမွာေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲက
`ပညာရွင္´(skillful worker)
ရွားပါးမႈပါပဲ။ကြ်န္ေတာ့္ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းမွာ အသံုးျပဳဖို႕ ပညာရွင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊လက္သမားေခါင္းေဆာင္ကစလို႕
ဟိုကေခၚလာရတယ္။စက္မႈလက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္း လက္မွတ္ရ လူငယ္လက္သမားေလးတစ္ေယာက္အတြက္
ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာေဒၚလာ ၄ေထာင္ေလာက္ကုန္ေနရတယ္။ခင္ဗ်ားတို႕ျမန္မာေတြက ဘာမဆို
လုပ္ေတာ့ လုပ္တတ္တယ္။
quality control နဲ႕ mass production လုပ္ပါဆိုရင္
မလုပ္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ထိုက္ထိုက္တန္တန္လည္း မေတာင္း
ရဲၾကဘူး။ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပည့္အ၀ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့
ပညာရွင္၊အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္လုပ္ျပီး ထိုက္ထိုက္တန္
တန္ ယူရဲတဲ့ပညာရွင္ မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ´ ဟုေျပာဖူးသည္။
တစ္ခုေတာ့ ေတာပါေသးသည္။ထိုနိုင္ငံျခားသားက ကြ်န္ေတာ္တို႕ျမန္မာမ်ားတြင္
ဘာမဆိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္သည့္
အစြမ္းရွိၾကသည့္အတြက္ ပညာရွင္ျဖစ္ရန္ ဗီဇ(potential)အေသအခ်ာရွိေနပါသည္ဟု
ေျပာသြားေသာေၾကာင့္ပင္
ျဖစ္သည္။ဗီဇရွိလွ်က္နဲ႕ လက္ေတြ႕ျဖစ္မလာသည္မွာဘာေၾကာင့္လဲဟု
စဥ္းစားၾကဖို႕ေကာင္းပါျပီ။
ယေန႕မဟာရန္ကုန္တြင္ ေတြ႕ေနရေသာ လူငယ္ပညာတတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏
ရည္မွန္းခ်က္မွာ နုိင္ငံျခားသြား
အလုပ္လုပ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။နိုင္ငံျခားသြားရာတြင္လည္း ျဖစ္နိုင္လွ်င္
ဂ်ပန္နို္င္ငံကိုသာဆႏၵရွိၾကသည္။
စကၤာပူသည္ ပညာရွင္မ်ားအတြက္သာ ေနရာေပးနုိင္ေသာေၾကာင့္ မိမိအရည္အခ်င္းကို
မိမိသေဘာေပါက္သူမ်ားက
အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရန္ ဂ်ပန္ကိုသာသြားလိုၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မျဖစ္နိုင္၍ ျမန္မာျပည္တြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရေသာအခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕
ျမန္မာပညာတတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
သည္ စာေရးစာခ်ီအဆင့္၊ဧည့္ၾကိဳ၊အတြင္းေရးမွဴးအဆင့္ကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းၾကသည္ကို
ေတြ႕ရပါသည္။အမႈေဆာင္
အရာရွိ၊မန္ေနဂ်ာ စေသာ အဆင့္မ်ားကို
မေမွ်ာ္မွန္းရဲၾကျခင္းမွာကုိယ့္အရည္အခ်င္းကို သေဘာေပါက္ေသာေၾကာင့္
ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ပါသည္။အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိလွ်င္ တစ္ခုခုကို အမွန္တကယ္
ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္
တတ္ေျမာက္လွ်င္ ယေန႕ေနရာမရွားေၾကာင္း ေျပာလိုပါသည္။(ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကို
အျမဲတမ္းေသြးေနဖို႕ေတာ့
လ္ိုလိမ့္မည္။အရာရာကို ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ဟု
သေဘာထားသင့္သည္။ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ သတင္းမ်ားကိုပင္
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အစအဆံုးေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသင့္ေပသည္။)
ပညာရွင္ႏွင့္ အခြင့္အေရး
အခြင့္အေရးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာရလွ်င္ စကားလံုးအဓိပၸာယ္က စရမည္
ထင္ပါသည္။အခြင့္အေရးဆိုေသာ စကာလံုးသည္
သာမန္အားျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ negative သေဘာ အနည္းငယ္ေဆာင္မည္
ထင္ပါသည္။မိ္မိရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးကို
ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ negative မဟုတ္ေပ။
အခြင့္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ စင္ကာပူတြင္ အဆင့္ျမင့္ရာထူး ရထားေသာ
ျမန္မာအင္ဂ်င္ယာတစ္ဦး ေျပာဖူးေသာ စကားတစ္
ခြန္းကို ျပန္ေျပာလိုပါသည္။ထိုအင္ဂ်င္နီယာၾကီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ
စင္ကာပူကုမၸဏီၾကီးအတြက္ အငယ္တန္း
အင္ဂ်င္နီယာမ်ား သတင္းစာမွ ေခၚယူ၍ အင္တာဗ်ဴးထိုင္ၾကေသာအခါ
လာေျဖသူမ်ားထဲတြင္ သူ၏တပည့္ရင္း ျမန္မာလူ
ငယ္တစ္ေယာက္လည္း ပါလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ကုမၸဏီ၏ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္က
လူတိုင္းကို လစာဘယ္ေလာက္
လိုခ်င္သလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကို ထည့္ေမးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ျမန္မာလူငယ္က
ေပးခ်င္သေလာက္ေပးပါဟု ေျပာ၍
စင္ကာပူ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးကေတာ့ အဆမတန္ေတာင္းသည္ဟုဆို၏။အမႈေဆာင္
အရာရွိခ်ဳပ္က လစာအမ်ားဆံုး
ေတာင္းေသာ လူငယ္ကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္သည္။ေစ်းဆစ္ၾကည့္ရေအာင္ဟုု
တုိင္ပင္ၾကည့္ေသာအခါ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာၾကီးက
ေပးခ်င္သေလာက္ ေပးပါဆိုေသာ ျမန္မာလူငယ္မွာ သူ႕တပည့္ျဖစ္၍
အရည္အခ်င္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အာမခံေၾကာင္းေပးခ်င္
သေလာက္ေပးပါဟု ေျပာျခင္းမွာ ထိုလူငယ္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ဟု
ရွင္းျပလိုက္ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အခြင့္အေရးဆိုသည္ကို တစ္ခါမွမရဖူးေသာေၾကာင့္
ရရေကာင္းေစဟူေသာ သေဘာထား မရွိေတာ့သည္ကို သတိထား မရွိေတာ့သည္ကို
သတိထားမိမည္ကို ထင္ပါသည္။
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အခြင့္အေရးဟု ဆိုသည္ႏွင့္ အခုအခါ
နိုင္ငံျခားကုမၸဏီၾကီးမ်ား၊ပုဂၢလိက ကုမၸဏီၾကီးမ်ား ေပၚလာေသာေၾကာင့္
ပညာရွင္မ်ားအတြက္ ေနရာႏွင့္ အခြင့္အေရးကိစၥ အဆင္ေျပစရာအေၾကာင္း ရွိသည္
ဟု ေမွ်ာ္လင့္ဖူးပါသည္။လက္ေတြ႕ ျဖစ္ေနေသာ အေျခအေနကို ဥပမာတစ္ခုျဖင့္
ေျပာဖူးပါသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံေနေသာ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခု၏
ျမန္မာလူမ်ိဳး ၀န္ထမ္းအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး၏
အေတြ႕အၾကံုျဖစ္ပါသည္။ထိုအင္ဂ်င္နီယာသည္ လစာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀၀
ခန္႕ရေနသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
အလုပ္ကိုလည္း ၆၀၀နဲ႕တန္ေအာင္ခိုင္းတတ္ပါေပတယ္ဟု
ေျပာပါသည္။မည္မွ်ခိုင္းတတ္ပါသလဲဆိုသည္ကို
ပညာရွင္အင္အား ျဖဳန္းတီးျပစ္ေနသူမ်ားကို ေခၚျပခ်င္သည္ဟု ထိုအင္ဂ်င္နီယာက
ေျပာပါသည္။ကုမၸဏီလုပ္ငန္းမ်ား
တစ္စထက္တစ္စ မနိုင္မနင္းျဖစ္လာေသာအခါ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာတစ္္ဦး မျဖစ္မေန
လိုအပ္လာသျဖင့္
ေခၚယူခန္႕ထားဖို႕ စီစဥ္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။အဆိုပါအင္ဂ်င္နီယာက လစာ ေဒၚလာ200
ေလာက္သာ ေပးပါ
မိမိလို ကြ်မ္းက်င္ေသာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ရေစမည္ဟု ေျပာေသာအခါ
ကုမၸဏီအၾကီးအကဲက
၁၀၀ ပဲေပးမည္။လူဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္သလဲ မင္းေစာင့္ၾကည့္ပါဟု
ေျပာသည္ဆို၏။ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အေျခအေနကို
နိုင္ငံျခားသားမ်ားပင္ ရိပ္စားမိေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး
အခြင့္အေရးယူခံေနရျပီ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ားတြင္ ပိုဆိုးသည္။လုပ္ငန္းရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ဌာနဆ္ိုင္ရာ လစာထက္ဘယ္ႏွစ္ဆ
ေပးထားတာဟူေသာ ေပတံကိုသာ ထုတ္ျပေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။သူတို႕ေပးထားေနေသာ
လစာျဖင့္ သူတို႕၏
၀န္ထမ္းအေနႏွင့္ မည္သို႕မွ်မစားေလာက္သည္ကို မသိမဟုတ္။သိလွ်က္နွင့္
မ်ားလွျပီဟုယူဆကာ မေပးခ်င္ၾကျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။သာမန္၀န္ထမ္းရာထူးမ်ားအတြက္ ေရြးစရာေပါမ်ားေသာေၾကာင့္
ထုိက္ထိုက္တန္တန္ မေပးျခင္းမွာ
ယထာဘူတက်သည္ဟု ဆိုနိုင္ဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း ပညာရွင္မ်ားကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္
မေပးခ်င္ေသာ သေဘာထား
မွာ ဆိုးလွပါသည္။ဤအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ ျဖစ္သည္မွာ
လံုး၀မဆန္းပါ။
ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ လစာသိန္းဂဏန္းရေသာ ပညာရွင္
အလြန္ရွားပါလိမ့္မည္။အမွန္ေတာ့
လစာတစ္သိန္းဆိုသည္မွာပင္ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ဦးအဖို႕ ေလာက္ငစရာ မျမင္ပါ။
ညေစာင့္တစ္ေယာက္ကို ကုမၸဏီတစ္ခုက လစာ၃ေသာင္းေပး၍
ငွားထားသည္ဆိုပါစို႕။ညေစာင့္သည္ သူေစာင့္ရေသာ
ပစၥည္းမ်ားကို ခိုးသည္ဟုဆိုလွ်င္ ထိုကိစၥတြင္ ညေစာင့္ကခုိးယူေသာ
အျဖစ္အပ်က္မွာ မဆန္း။ညေစာင့္ကို ၃ေသာင္းေပးထား
ျခင္းကသာ ဆန္းသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ သယံဇာတမ်ားစြာရွိသည္ကို
လူတိုင္းသိၾကပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ ပညာတတ္မ်ားစြာ
ရွိသည္ကိုလည္း လူတိုင္းသိျပီး ျဖစ္ပါသည္။ထို႕အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႕သည္
ကုန္ၾကမ္းေရာင္းစားေနရသူမ်ား ျဖစ္ေနသည္
ကိုလည္း လူတိုင္းသိပါသည္။ဤေနရာတြင္ အေရးၾကီးသည္မွာ
နည္းပညာပင္ျဖစ္သည္။နည္းပညာ ဘယ္ကလာသနည္း။
ပညာရွင္ထံမွ လာပါသည္။ပညာရွင္၏တန္ဖိုးကိုသိမွ ပညာရွင္တို႕ကို
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်တတ္မွ(ေနရာေပးတတ္မွ)
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အခြင့္အေရးေပးမွ ပညာရွင္ထံမွ တူတူတန္တန္
ျပန္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ပညာရွင္နွင့္ဦးေနွာက္ယိုစီးမႈ
ယခင္စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္က်င္သံုးစဥ္က နိုင္ငံအတြင္း
ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေသာေၾကာင့္
ပညာရွင္မ်ားကို ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားမည့္သူ၊ေနရာေပးမည့္သူအျဖစ္ အစိုးရကိုသာ
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေပသည္။ထိုစဥ္က အစိုးရမွ
ေနရာမေပးနိုင္ေသာအခါ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားမႈမ်ား ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ျဖစ္ေသာအခါ ပညာရွင္မ်ား
နိုင္ငံျပင္ပသို႕
ေရာက္ရွိသြားရပါေတာ့သည္။
ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းမ်ား ပြင့္လန္းလာေသာေၾကာင့္
နိုင္ငံျခားကုမၸဏီၾကီးမ်ား မ်ားစြာ
၀င္ေရာက္လာေနျပီး ျမန္မာကုမၸဏီမ်ားလည္း တစ္စတစ္စ ေပၚေပါက္လာေနပါသည္။တစ္ေန႕တြင္
ပညာရွင္မ်ားအတြက္
ေနရာတစ္ခ်ိဳ႕ေပၚလာမည္ဟု ထင္ပါသည္။ပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႕၏ပညာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ခြင့္ရလာ
ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ပညာရွင္မ်ား၏ အရည္အေသြးဆိုသည္မွာလည္း အသံုးခ်ခြင့္ရမွ ပို၍ပို၍
ထက္ျမက္လာေသာ
သေဘာရွိပါသည္။မေ၀းလွေသာအနာဂတ္တြင္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ထိမ္းသိမ္းနိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္၀န္ခံရပါျပီ။
သို႕ေသာ္ထိုယိုစီးမႈမ်ားကို ကာယကံရွင္မ်ား စိတ္ပါလက္ပါမရွိဘဲ
မရနိုင္ဟုထင္ပါသည္။တိုင္းျပည္အျပင္ကို ထြက္ခ်င္ေနေသာ ပညာရွင္ကို မထြက္ပါႏွင့္ဟုတားျခင္းထက္ မထြက္ခ်င္ေအာင္
ကူညီမွျပႆနာ ေျပလည္မည္ျဖစ္ပါသည္။အတင္းအၾကပ္တားဆီးျခင္းျဖင့္ သူ႕ထံမွ မရနိုင္သည္ကိုလည္း
သတိျပဳဖြယ္
ျဖစ္ပါသည္။
ပညာရွင္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈကိုကာကြယ္ရန္အလို႕ငွာ ပညာရွင္မ်ား
ရွင္သန္ဖြင့္ျဖိဳးနုိင္ေသာ ရာသီဥတုတစ္ရပ္ ဖန္တီးေပးရန္
လိုအပ္မည္္ထင္ပါသည္။ပညာရွင္ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေနရာေပးျခင္း၊ပညာရွင္ကုိတန္ဖိုးထားျခင္း၊ပညာရွင္ကို
ထိုက္တန္
ေသာအခြင့္အေရး ေပးျခင္း၊ပညာရွင္၏ဦးေႏွာက္က ထြက္လာတဲ့အၾကံဥာဏ္၊အယူအဆတို႕ကို အေလးထားျခင္း(မပယ္ရွား
ျခင္းထိ မဆိုလိုပါ)မ်ားသည္ အေကာင္းဆံုးရာသီဥတုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။မိခင္တိုင္းျပည္တြင္
မေပ်ာ္ပိုက္ေသာပညာရွင္ဟူ၍
အနည္းစုသာ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ရာသီဥတုေၾကာင့္သာ ဦးေႏွာက္မ်ား ယိုစီးခဲ့ရသည္ဟု ထင္ပါသည္။မိခင္တိုင္းျပည္တြင္
ရာသီဥတုေကာင္းလွ်င္ အျပင္ကိုေရာက္သြားေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ ဦးေႏွာက္ကိုပင္
ျပန္၍ေမွ်ာ္လင့္နိုင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ယခုလက္ရွိ္မွာပင္ ျမန္မာျပည္မွ
ထြက္ခြာသြားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ျမန္မာနိုင္ငံသို႕ျပန္လာ၍
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား
ျပန္လည္လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ျမန္မာနိုင္ငံသားအျဖစ္ ျပန္လည္ခံယူျခင္းမ်ားပင္
ရွိခဲ့ပါသည္။
ကမာၻ႕ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊နိုင္ငံတကာ
အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊နိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာ
ပညာရွင္မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ နုိင္ငံျခားအစုိးရမ်ားထံတြင္
အၾကံေပးပညာရွင္မ်ားအျဖစ္ေရာက္ရွိေနၾကသူမ်ား
ပင္ ရွိပါသည္။
ျပီးခဲ့တာေတြ ျပီးခဲ့ပါျပီ ကြ်န္ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္၊စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္၊ဟုိလူ႕ေၾကာင့္ဒီလူ႕ေၾကာင့္
လႊဲမခ်လိုေတာ့
ပါ။လႊဲခ်ေနရမည့္ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို လက္ေတြ႕က်က် အျမန္ဆံုးျပဳစု
ပ်ိဳးေထာင္နိုင္ေရး
အတြက္ လက္ေတြ႕က်က် စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ၾကရန္သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။မတူတာေတြထားလိုက္ပါ။
တူတာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါစို႕။
ဆရာေန၀င္းေမာင္
ဖတ္ထားတာေလးေတြ မွ်ေ၀တာပါ
သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)
စီမံခန္႕ခြဲသူ၊မူ၀ါဒခ်မွတ္သူတို႕သာ သိနိုင္ေပသည္။
ေျပာရလွ်င္ ပညာရွင္မ်ားကိုစနစ္တက် စီမံခန္႕ခြဲျခင္းမွာလည္း
ပညာတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ပညာရွင္၏တန္ဖိုးကို သိသူမ်ား
ကသာ ပညာရွင္ကို ထိုက္တန္ေသာေနရာေပး၍ ထိုက္ထိုက္တန္တန္
အခြင့္အေရး(လစာႏွင့္အျခား) ေနရာတို႕ကို မေပး
ဘဲ ပညာရပ္ထံမွ ထိေရာက္ေသာ အကူအညီကို မေမွ်ာ္လင့္သင့္ေပ။ေလာက၌ ဘာကိုမွ
အလကားမရပါ။
တစ္ဖက္က ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဥာဏ္ပညာၾကီးေသာ
စီမံခန္႕ခြဲသူ၊မူ၀ါဒခ်မွတ္သူ တို႕သာလွ်င္ ပညာရွင္၏ ပညာ
ကို ရွိသင့္၊ပါသင့္ေသာ အဂၤါရပ္တစ္ခုအေနျဖင့္သာ သေဘာထားေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ပညာရွင္တို႕၏ ေျခရာလက္ရာကိုၾကည့္လွ်င္ ပညာရွင္၏ တန္ဖိုးကို သိသာမည္
ထင္ပါသည္။ပညာရွင္၏တန္ဖိုးကို မသိနား
မလည္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ထြန္းပြားမ်ားစရာ
အေၾကာင္းမရွိေပ။ထို႕ေၾကာင့္ နိုင္ငံတိုးတက္ေရး
အတြက္ ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ထြန္းလာေစခ်င္လွ်င္ ပညာရွင္မ်ားကိုတန္္ဖိုးထားသည့္
ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ိဳးကို ဖန္တီး္
ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးက ပညာရွင္ကို
တန္ဖိုးထားလွ်င္၊ပညာရွင္၏ တန္ဖိုးကိုသိလာလွ်င္
မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားက ပညာရွင္ျဖစ္ေအာင္ မၾကိဳးစားမွာ
လံုး၀ပူစရာမလိုပါ။အခုအေျခအေနမွာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္
က `ေလာပန္း´ကိုသာ တန္ဖိုးထားေသာေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားက အဆင့္ေက်ာ္ကာ
ေငြေနာက္ကိုသာ လိုက္ခ်င္ေနသည္
ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ပညာတတ္နဲ႕ ပညာရွင္
ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ ပညာတတ္အလြန္ေပါသည္ဟူေသာအခ်က္ကိုလက္ခံပါသည္။
လမ္းေပၚမွာေတြ႕ရေသာ လူဆယ္ေယာက္တြင္ ေျခာက္ေယာက္က အဂၤလိပ္လိုနားလည္သည္ဟု
နိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါသည္။ျမန္မာေစ်းကြက္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္ေစ်းကြက္
တို႕ကိုႏႈိင္းယွဥ္ရာတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ပညာတတ္ အစုအေ၀းၾကီးရွိသည္ဟူေသာ အားသားခ်က္တစ္ခ်က္
ပါ၀င္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။သို႕ေသာ္ ထိုပညာတတ္မ်ားသည္ နိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး၊လူမႈေရး
ဖြင့္ျဖိဳးတိုးတက္
မႈကိုဘယ္ေလာက္အေထာက္ကူျပဳသလဲလို႕ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ (ခုထိေတာ့)ထိထိေရာက္ေရာက္ အေထာက္
အကူမျပဳဟု ေျဖရမည္ထင္ပါသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ အေထာက္အကူမျပဳသနည္း။ပညာတတ္မ်ားျပီး
ပညာရွင္နည္းေသာေၾကာင့္ဟု ေျပာရမည္ထင္ပါသည္။
ျမန္မာပညာတတ္မ်ား
ပညာတတ္နဲ႕ပညာရွင္အတူတူပါပဲလို႕ ေျပာၾကပါသည္။ပညာတတ္တိုင္းသည္ ပညာရွင္မဟုတ္ဟုဆိုလွ်င္
သင္လက္ခံမည္လား။ဤအယူအဆသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ မွန္ခ်င္မွ မွန္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕
ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လက္ေတြ႕ျဖစ္ေနသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပညာတတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
သည္ ဘာကိုမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ မတတ္။ထိုသို႕ထိထိေရာက္ေရာက္ မတတ္ေၾကာင္းကိုလည္း
ကာယကံ
ရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္ သိၾကပါသည္။
ယေန႕ျမန္မာလူငယ္မ်ားသည္ နိုင္ငံျခားသို႕သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေသာအခါ အမ်ားစုသည္ အမ်ားစုသည္
အလုပ္ၾကမ္းအဆင့္သာ လုပ္ၾကရပါသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ စားပြဲ၊ကုလားထိုင္ႏွင့္ အလုပ္ကို မလုပ္ရသနည္း။
ျမန္မာပညာတတ္မ်ားသည္ နိုင္ငံျခားတြင္ ပန္းကန္ေဆးေနရသည္ဟု ေျပာၾကသည္။တကယ္ေတာ့ ဤကိစၥသည္
မဆန္း။ပညာရွင္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ပညာရွင္ေနရာမေနရသည္မွာ မဆန္းပါ။ပညာတတ္တိုင္း ပညာရွင္
မဟုတ္
ဟူေသာအခ်က္မွာရွင္းပါသည္။
ျပီးခဲ့ေသာ တစ္ေလာက ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ဟုိတယ္လုပ္ငန္း ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ေနေသာ
နိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးႏွင့္
စကားလက္ဆံုက်ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံမွာ လုပ္ကိုင္ရတာ ဘာအခက္အခဲရွိပါသလဲဟု ေမးၾကည့္ဖူးပါသည္။
`ခင္ဗ်ားတို႕ေတာ့ ဘယ္လိုအေျဖမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ထားမလဲ မသိဘူး၊လူအမ်ားေျပာေလ့ရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီး
အခက္အခဲ၊
ေငြလဲလွယ္မႈႏႈန္းထား ကြာဟမႈစတာေတြကို ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ဒါေတြရိွမွန္းသိလွ်က္နဲ႕လာျပီးမွ
ဒါေတြကို အျပစ္မဖို႕သင့္ပါဘူး။ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဒီမွာေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲက
`ပညာရွင္´(skillful worker)
ရွားပါးမႈပါပဲ။ကြ်န္ေတာ့္ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းမွာ အသံုးျပဳဖို႕ ပညာရွင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊လက္သမားေခါင္းေဆာင္ကစလို႕
ဟိုကေခၚလာရတယ္။စက္မႈလက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္း လက္မွတ္ရ လူငယ္လက္သမားေလးတစ္ေယာက္အတြက္
ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာေဒၚလာ ၄ေထာင္ေလာက္ကုန္ေနရတယ္။ခင္ဗ်ားတို႕ျမန္မာေတြက ဘာမဆို
လုပ္ေတာ့ လုပ္တတ္တယ္။
quality control နဲ႕ mass production လုပ္ပါဆိုရင္
မလုပ္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ထိုက္ထိုက္တန္တန္လည္း မေတာင္း
ရဲၾကဘူး။ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပည့္အ၀ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့
ပညာရွင္၊အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္လုပ္ျပီး ထိုက္ထိုက္တန္
တန္ ယူရဲတဲ့ပညာရွင္ မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ´ ဟုေျပာဖူးသည္။
တစ္ခုေတာ့ ေတာပါေသးသည္။ထိုနိုင္ငံျခားသားက ကြ်န္ေတာ္တို႕ျမန္မာမ်ားတြင္
ဘာမဆိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္သည့္
အစြမ္းရွိၾကသည့္အတြက္ ပညာရွင္ျဖစ္ရန္ ဗီဇ(potential)အေသအခ်ာရွိေနပါသည္ဟု
ေျပာသြားေသာေၾကာင့္ပင္
ျဖစ္သည္။ဗီဇရွိလွ်က္နဲ႕ လက္ေတြ႕ျဖစ္မလာသည္မွာဘာေၾကာင့္လဲဟု
စဥ္းစားၾကဖို႕ေကာင္းပါျပီ။
ယေန႕မဟာရန္ကုန္တြင္ ေတြ႕ေနရေသာ လူငယ္ပညာတတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏
ရည္မွန္းခ်က္မွာ နုိင္ငံျခားသြား
အလုပ္လုပ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။နိုင္ငံျခားသြားရာတြင္လည္း ျဖစ္နိုင္လွ်င္
ဂ်ပန္နို္င္ငံကိုသာဆႏၵရွိၾကသည္။
စကၤာပူသည္ ပညာရွင္မ်ားအတြက္သာ ေနရာေပးနုိင္ေသာေၾကာင့္ မိမိအရည္အခ်င္းကို
မိမိသေဘာေပါက္သူမ်ားက
အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရန္ ဂ်ပန္ကိုသာသြားလိုၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မျဖစ္နိုင္၍ ျမန္မာျပည္တြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရေသာအခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕
ျမန္မာပညာတတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
သည္ စာေရးစာခ်ီအဆင့္၊ဧည့္ၾကိဳ၊အတြင္းေရးမွဴးအဆင့္ကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းၾကသည္ကို
ေတြ႕ရပါသည္။အမႈေဆာင္
အရာရွိ၊မန္ေနဂ်ာ စေသာ အဆင့္မ်ားကို
မေမွ်ာ္မွန္းရဲၾကျခင္းမွာကုိယ့္အရည္အခ်င္းကို သေဘာေပါက္ေသာေၾကာင့္
ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ပါသည္။အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိလွ်င္ တစ္ခုခုကို အမွန္တကယ္
ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္
တတ္ေျမာက္လွ်င္ ယေန႕ေနရာမရွားေၾကာင္း ေျပာလိုပါသည္။(ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကို
အျမဲတမ္းေသြးေနဖို႕ေတာ့
လ္ိုလိမ့္မည္။အရာရာကို ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ဟု
သေဘာထားသင့္သည္။ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ သတင္းမ်ားကိုပင္
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အစအဆံုးေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသင့္ေပသည္။)
ပညာရွင္ႏွင့္ အခြင့္အေရး
အခြင့္အေရးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာရလွ်င္ စကားလံုးအဓိပၸာယ္က စရမည္
ထင္ပါသည္။အခြင့္အေရးဆိုေသာ စကာလံုးသည္
သာမန္အားျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ negative သေဘာ အနည္းငယ္ေဆာင္မည္
ထင္ပါသည္။မိ္မိရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးကို
ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ negative မဟုတ္ေပ။
အခြင့္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ စင္ကာပူတြင္ အဆင့္ျမင့္ရာထူး ရထားေသာ
ျမန္မာအင္ဂ်င္ယာတစ္ဦး ေျပာဖူးေသာ စကားတစ္
ခြန္းကို ျပန္ေျပာလိုပါသည္။ထိုအင္ဂ်င္နီယာၾကီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ
စင္ကာပူကုမၸဏီၾကီးအတြက္ အငယ္တန္း
အင္ဂ်င္နီယာမ်ား သတင္းစာမွ ေခၚယူ၍ အင္တာဗ်ဴးထိုင္ၾကေသာအခါ
လာေျဖသူမ်ားထဲတြင္ သူ၏တပည့္ရင္း ျမန္မာလူ
ငယ္တစ္ေယာက္လည္း ပါလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ကုမၸဏီ၏ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္က
လူတိုင္းကို လစာဘယ္ေလာက္
လိုခ်င္သလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကို ထည့္ေမးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ျမန္မာလူငယ္က
ေပးခ်င္သေလာက္ေပးပါဟု ေျပာ၍
စင္ကာပူ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးကေတာ့ အဆမတန္ေတာင္းသည္ဟုဆို၏။အမႈေဆာင္
အရာရွိခ်ဳပ္က လစာအမ်ားဆံုး
ေတာင္းေသာ လူငယ္ကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္သည္။ေစ်းဆစ္ၾကည့္ရေအာင္ဟုု
တုိင္ပင္ၾကည့္ေသာအခါ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာၾကီးက
ေပးခ်င္သေလာက္ ေပးပါဆိုေသာ ျမန္မာလူငယ္မွာ သူ႕တပည့္ျဖစ္၍
အရည္အခ်င္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အာမခံေၾကာင္းေပးခ်င္
သေလာက္ေပးပါဟု ေျပာျခင္းမွာ ထိုလူငယ္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ဟု
ရွင္းျပလိုက္ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အခြင့္အေရးဆိုသည္ကို တစ္ခါမွမရဖူးေသာေၾကာင့္
ရရေကာင္းေစဟူေသာ သေဘာထား မရွိေတာ့သည္ကို သတိထား မရွိေတာ့သည္ကို
သတိထားမိမည္ကို ထင္ပါသည္။
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အခြင့္အေရးဟု ဆိုသည္ႏွင့္ အခုအခါ
နိုင္ငံျခားကုမၸဏီၾကီးမ်ား၊ပုဂၢလိက ကုမၸဏီၾကီးမ်ား ေပၚလာေသာေၾကာင့္
ပညာရွင္မ်ားအတြက္ ေနရာႏွင့္ အခြင့္အေရးကိစၥ အဆင္ေျပစရာအေၾကာင္း ရွိသည္
ဟု ေမွ်ာ္လင့္ဖူးပါသည္။လက္ေတြ႕ ျဖစ္ေနေသာ အေျခအေနကို ဥပမာတစ္ခုျဖင့္
ေျပာဖူးပါသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံေနေသာ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခု၏
ျမန္မာလူမ်ိဳး ၀န္ထမ္းအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး၏
အေတြ႕အၾကံုျဖစ္ပါသည္။ထိုအင္ဂ်င္နီယာသည္ လစာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀၀
ခန္႕ရေနသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
အလုပ္ကိုလည္း ၆၀၀နဲ႕တန္ေအာင္ခိုင္းတတ္ပါေပတယ္ဟု
ေျပာပါသည္။မည္မွ်ခိုင္းတတ္ပါသလဲဆိုသည္ကို
ပညာရွင္အင္အား ျဖဳန္းတီးျပစ္ေနသူမ်ားကို ေခၚျပခ်င္သည္ဟု ထိုအင္ဂ်င္နီယာက
ေျပာပါသည္။ကုမၸဏီလုပ္ငန္းမ်ား
တစ္စထက္တစ္စ မနိုင္မနင္းျဖစ္လာေသာအခါ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာတစ္္ဦး မျဖစ္မေန
လိုအပ္လာသျဖင့္
ေခၚယူခန္႕ထားဖို႕ စီစဥ္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။အဆိုပါအင္ဂ်င္နီယာက လစာ ေဒၚလာ200
ေလာက္သာ ေပးပါ
မိမိလို ကြ်မ္းက်င္ေသာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ရေစမည္ဟု ေျပာေသာအခါ
ကုမၸဏီအၾကီးအကဲက
၁၀၀ ပဲေပးမည္။လူဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္သလဲ မင္းေစာင့္ၾကည့္ပါဟု
ေျပာသည္ဆို၏။ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အေျခအေနကို
နိုင္ငံျခားသားမ်ားပင္ ရိပ္စားမိေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး
အခြင့္အေရးယူခံေနရျပီ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ားတြင္ ပိုဆိုးသည္။လုပ္ငန္းရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ဌာနဆ္ိုင္ရာ လစာထက္ဘယ္ႏွစ္ဆ
ေပးထားတာဟူေသာ ေပတံကိုသာ ထုတ္ျပေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။သူတို႕ေပးထားေနေသာ
လစာျဖင့္ သူတို႕၏
၀န္ထမ္းအေနႏွင့္ မည္သို႕မွ်မစားေလာက္သည္ကို မသိမဟုတ္။သိလွ်က္နွင့္
မ်ားလွျပီဟုယူဆကာ မေပးခ်င္ၾကျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။သာမန္၀န္ထမ္းရာထူးမ်ားအတြက္ ေရြးစရာေပါမ်ားေသာေၾကာင့္
ထုိက္ထိုက္တန္တန္ မေပးျခင္းမွာ
ယထာဘူတက်သည္ဟု ဆိုနိုင္ဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း ပညာရွင္မ်ားကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္
မေပးခ်င္ေသာ သေဘာထား
မွာ ဆိုးလွပါသည္။ဤအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ ျဖစ္သည္မွာ
လံုး၀မဆန္းပါ။
ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ လစာသိန္းဂဏန္းရေသာ ပညာရွင္
အလြန္ရွားပါလိမ့္မည္။အမွန္ေတာ့
လစာတစ္သိန္းဆိုသည္မွာပင္ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ဦးအဖို႕ ေလာက္ငစရာ မျမင္ပါ။
ညေစာင့္တစ္ေယာက္ကို ကုမၸဏီတစ္ခုက လစာ၃ေသာင္းေပး၍
ငွားထားသည္ဆိုပါစို႕။ညေစာင့္သည္ သူေစာင့္ရေသာ
ပစၥည္းမ်ားကို ခိုးသည္ဟုဆိုလွ်င္ ထိုကိစၥတြင္ ညေစာင့္ကခုိးယူေသာ
အျဖစ္အပ်က္မွာ မဆန္း။ညေစာင့္ကို ၃ေသာင္းေပးထား
ျခင္းကသာ ဆန္းသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ သယံဇာတမ်ားစြာရွိသည္ကို
လူတိုင္းသိၾကပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕နိုင္ငံတြင္ ပညာတတ္မ်ားစြာ
ရွိသည္ကိုလည္း လူတိုင္းသိျပီး ျဖစ္ပါသည္။ထို႕အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႕သည္
ကုန္ၾကမ္းေရာင္းစားေနရသူမ်ား ျဖစ္ေနသည္
ကိုလည္း လူတိုင္းသိပါသည္။ဤေနရာတြင္ အေရးၾကီးသည္မွာ
နည္းပညာပင္ျဖစ္သည္။နည္းပညာ ဘယ္ကလာသနည္း။
ပညာရွင္ထံမွ လာပါသည္။ပညာရွင္၏တန္ဖိုးကိုသိမွ ပညာရွင္တို႕ကို
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်တတ္မွ(ေနရာေပးတတ္မွ)
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အခြင့္အေရးေပးမွ ပညာရွင္ထံမွ တူတူတန္တန္
ျပန္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ပညာရွင္နွင့္ဦးေနွာက္ယိုစီးမႈ
ယခင္စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္က်င္သံုးစဥ္က နိုင္ငံအတြင္း
ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေသာေၾကာင့္
ပညာရွင္မ်ားကို ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားမည့္သူ၊ေနရာေပးမည့္သူအျဖစ္ အစိုးရကိုသာ
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေပသည္။ထိုစဥ္က အစိုးရမွ
ေနရာမေပးနိုင္ေသာအခါ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားမႈမ်ား ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ျဖစ္ေသာအခါ ပညာရွင္မ်ား
နိုင္ငံျပင္ပသို႕
ေရာက္ရွိသြားရပါေတာ့သည္။
ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းမ်ား ပြင့္လန္းလာေသာေၾကာင့္
နိုင္ငံျခားကုမၸဏီၾကီးမ်ား မ်ားစြာ
၀င္ေရာက္လာေနျပီး ျမန္မာကုမၸဏီမ်ားလည္း တစ္စတစ္စ ေပၚေပါက္လာေနပါသည္။တစ္ေန႕တြင္
ပညာရွင္မ်ားအတြက္
ေနရာတစ္ခ်ိဳ႕ေပၚလာမည္ဟု ထင္ပါသည္။ပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႕၏ပညာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ခြင့္ရလာ
ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ပညာရွင္မ်ား၏ အရည္အေသြးဆိုသည္မွာလည္း အသံုးခ်ခြင့္ရမွ ပို၍ပို၍
ထက္ျမက္လာေသာ
သေဘာရွိပါသည္။မေ၀းလွေသာအနာဂတ္တြင္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ထိမ္းသိမ္းနိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္၀န္ခံရပါျပီ။
သို႕ေသာ္ထိုယိုစီးမႈမ်ားကို ကာယကံရွင္မ်ား စိတ္ပါလက္ပါမရွိဘဲ
မရနိုင္ဟုထင္ပါသည္။တိုင္းျပည္အျပင္ကို ထြက္ခ်င္ေနေသာ ပညာရွင္ကို မထြက္ပါႏွင့္ဟုတားျခင္းထက္ မထြက္ခ်င္ေအာင္
ကူညီမွျပႆနာ ေျပလည္မည္ျဖစ္ပါသည္။အတင္းအၾကပ္တားဆီးျခင္းျဖင့္ သူ႕ထံမွ မရနိုင္သည္ကိုလည္း
သတိျပဳဖြယ္
ျဖစ္ပါသည္။
ပညာရွင္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈကိုကာကြယ္ရန္အလို႕ငွာ ပညာရွင္မ်ား
ရွင္သန္ဖြင့္ျဖိဳးနုိင္ေသာ ရာသီဥတုတစ္ရပ္ ဖန္တီးေပးရန္
လိုအပ္မည္္ထင္ပါသည္။ပညာရွင္ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေနရာေပးျခင္း၊ပညာရွင္ကုိတန္ဖိုးထားျခင္း၊ပညာရွင္ကို
ထိုက္တန္
ေသာအခြင့္အေရး ေပးျခင္း၊ပညာရွင္၏ဦးေႏွာက္က ထြက္လာတဲ့အၾကံဥာဏ္၊အယူအဆတို႕ကို အေလးထားျခင္း(မပယ္ရွား
ျခင္းထိ မဆိုလိုပါ)မ်ားသည္ အေကာင္းဆံုးရာသီဥတုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။မိခင္တိုင္းျပည္တြင္
မေပ်ာ္ပိုက္ေသာပညာရွင္ဟူ၍
အနည္းစုသာ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ရာသီဥတုေၾကာင့္သာ ဦးေႏွာက္မ်ား ယိုစီးခဲ့ရသည္ဟု ထင္ပါသည္။မိခင္တိုင္းျပည္တြင္
ရာသီဥတုေကာင္းလွ်င္ အျပင္ကိုေရာက္သြားေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ ဦးေႏွာက္ကိုပင္
ျပန္၍ေမွ်ာ္လင့္နိုင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ယခုလက္ရွိ္မွာပင္ ျမန္မာျပည္မွ
ထြက္ခြာသြားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ျမန္မာနိုင္ငံသို႕ျပန္လာ၍
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား
ျပန္လည္လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ျမန္မာနိုင္ငံသားအျဖစ္ ျပန္လည္ခံယူျခင္းမ်ားပင္
ရွိခဲ့ပါသည္။
ကမာၻ႕ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊နိုင္ငံတကာ
အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊နိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာ
ပညာရွင္မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ နုိင္ငံျခားအစုိးရမ်ားထံတြင္
အၾကံေပးပညာရွင္မ်ားအျဖစ္ေရာက္ရွိေနၾကသူမ်ား
ပင္ ရွိပါသည္။
ျပီးခဲ့တာေတြ ျပီးခဲ့ပါျပီ ကြ်န္ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္၊စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္၊ဟုိလူ႕ေၾကာင့္ဒီလူ႕ေၾကာင့္
လႊဲမခ်လိုေတာ့
ပါ။လႊဲခ်ေနရမည့္ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို လက္ေတြ႕က်က် အျမန္ဆံုးျပဳစု
ပ်ိဳးေထာင္နိုင္ေရး
အတြက္ လက္ေတြ႕က်က် စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ၾကရန္သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။မတူတာေတြထားလိုက္ပါ။
တူတာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါစို႕။
ဆရာေန၀င္းေမာင္
ဖတ္ထားတာေလးေတြ မွ်ေ၀တာပါ
သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)
0 comments:
Post a Comment