၀ီရိယအေၾကာင္း

၀ီရိယအေၾကာင္း

အားထုတ္ျခင္းသေဘာကို ``၀ီရိယ´´ဟုအမ်ားနားလည္ၾကၿပီး၊ ထိုအားထုတ္ျခင္းသေဘာကို စဥ္းစာလွ်င္ ဆိုင္ရာကိစၥကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ ဖို႕ရာ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲ၀ံ့ျခင္း သေဘာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ´ရဲစြမ္းေရာက္က ၀ီရိယ´ဟုဆိုခဲ့ေပသည္။ ထိုစကားမွန္၏။ ၀ီရိယ လံု႔လကင္းမဲ့သူ ကို ``အပ်င္းထူသူ´´ ဟုေခၚၾကသည္။ ထိုငပ်င္းကား အလုပ္တစ္ခုရွိလွ်င္ ``ေစာပါေသးတယ္၊ မိုးခ်ဳပ္လွၿပီ၊ ခ်မ္းလွေသးတယ္၊ ေနပူလြန္းပါ ေသးတယ္၊ ယေန႔ထမင္းစားလို႔ မေကာင္းဘူး၊ ယေန႔ ထမင္းအမ်ားႀကီးစားမိလို႔ နည္းနည္းေနမေကာင္းဘူး။ ေနေကာင္းၿပီးစမို႔ ခရီးသြားစရာ ရွိေသးလို႔၊ ခုမွ ခရီးျပန္ေရာက္စမို႔´´ စသည္ျဖင့္ ဆင္ေျခေပးလ်က္ အလုပ္လုပ္ရမည့္ အေရးကိုေတြး၍ ေၾကာက္ေနတတ္၏။ ထိုသို႔ ပ်င္းေသာ စိတ္သည္ ကုသိုလ္စိတ္မဟုတ္။ ထိန မိဒြ လြန္ကဲေသာ အကုသိုလ္စိတ္ပင္ျဖစ္သည္။
    ၀ီရိယ လံုလရွိသူကား အေအး အပူစသည္ေလာက္ကို မဆိုထားဘိ၊ တကယ့္ ကိစၥႀကံဳလာလွ်င္ အသက္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏုိင္ဘဲ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ ေနေသာ ကိစၥကိုပင္ အားပါးတရ ျပဳလုပ္ရဲေလသည္။ မဟာဇနကဇာတ္၌ ရြက္သေဘၤာႀကီး ပ်က္ခါနီးမွာ ကုန္သည္ ၇၀၀ တို႔သည္ ၀ီရိယကို ေလ်ာ့၍ ဖိရိုးဖလာနတ္မ်ားကိ တိုင္ၾက၊ ပ သ ၾက ေသာ္လည္း ကယ္ဆယ္သူေပၚမလာ။ ငါး၊ လိပ္ တို႔၏ အစာသာ ျဖစ္ၾကရသည္။ အေလာင္းေတာ္ကား မည္သည့္နတ္ကိုမွ် အားကိုးမေနဘဲ ရဲစိတ္ ရဲေသြး ၀ီရိယ ကိုသာ အထပ္ထပ္ေမြးၿပီးလွ်င္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို လက္ပစ္ကူးကာ ဥပုသ္ကိုပင္ ေစာင့္သံုးေတာ္မူခဲ့ေပေသးသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ၀ီရိယ ဟူသည္ ေတြ႕ႀကံဳလာေသာ ကိစၥ၌ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲ၀ံ့ေသာ သေဘာတည္း။
  က်န္းမာေရး
   ၀ီရိယအက်ဳိးသည္ ေလာကတြင္ မ်ားစြာ ထင္ရွား၏။ က်န္းမာေရးလိုက္စားရာ၌ လမ္းမွန္မွန္ေလွ်ာက္ျခင္း၊ (အေ၀းမေလွ်ာက္သာလွ်င္ မိမိေနအိမ္၏ အနီးအပါးမွာပင္ ေလွ်ာက္ျခင္း)၊ အစာကို အခ်ိန္မွန္မွန္စားေသာက္ျခင္း၊ အေလ့အေပါ့ကို ပ်င္းသည့္အတြက္ (ေဆာင္းအခါ အိပ္ရာမွာ ျဖစ္ေစ) ခ်ဳပ္တည္း မထားျခင္း။ သင့္ေတာ္ေသာအခ်ိန္၀ယ္ ေရခ်ဳိးျခင္း၊ သင့္ေတာ္ေသာ ေဆးဓာတ္စာမ်ားကို အခ်ိ္န္မွန္မွန္စာျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳၾကရသည္။ ထိုအားလံုးကို ၀ီရိယကင္း၍ အပ်င္းထူေနသူက မျဖစ္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ီရိယရွိသူမွ က်န္းမာေရး လိုက္စားႏိုင္သည္။
စီးပြားေရး
   စီးပြားေရးတြင္လည္း အပူအေအး စသည္တို႔ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနလွ်င္ ၀ီရိယရွိသူမ်ားက ထိုသူ႔အရင္ ေရာင္း၀ယ္ႏွင့္ၾကသျဖင့္ ၀ီရိယကင္း သူမွာ အရာရာပင္ေနာက္က်၍ ေနာက္ေခ်းႏွင့္သလဲသာ ရေတာ့လတၱံ႕။ ျမန္မာအမ်ဳိးသာတို႔ ၀ီရိယနည္းပါးပံုမွာ စံနမူနာ တင္ေလာက္ပါေပသည္။  လူမ်ဳိးျခားတို႔က နံနက္ေစာေစာ ထၿပီးလွ်င္ က်က္သေရရွိေအာင္ ေရာင္း၀ယ္မႈကို ျပင္ဆင္သူကျပင္၊ ေနရာထိုင္ခင္း လွည္းက်င္းသူကလွည္းႏွင့္ ေရမိုးခ်ဳိးကာ အ၀တ္အစားလဲ၍ လက္ဖက္ရည္ ကေလးမ်ားေသာက္ၿပီးမွ အလုပ္ခြင္၌ ၀င္ေနခ်ိန္၀ယ္ မ်ားစြာေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔က အိပ္ရာမွမထၾကေသး။ အိပ္ရာမွထခါနီးလည္း လြန္႔ကာ လိမ့္ကာ သန္းကာ ေ၀ကာႏွင့္ မိမိ၏ အပ်င္းေတြကို အေတာ္ၾကာၾကာ မႈတ္ထုတ္ၿပီးမွ အႏိုင္ႏိုင္ထၿပီး ေနာက္ အေတာ္ၾကာၾကာပင္ က်က္သေရမရွိေသာ ပုပ္သိုးသိုး မ်က္ႏွာျဖင့္ မိႈင္ေနလိုက္ၾကေသး၏။ ထိုမွ်ေလာက္ အပ်င္းထူေနသူေတြ အဘယ္မွာ စီးပြားေရးဘက္က တန္းတက္ႏို္င္ေတာ့အံ့နည္း။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားေက်းဇူး
  ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတို႔ကား ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၌ ကုိယ္တိုင္ပါ၀င္ေနၾကရွာ၏။ မ်ားစြာေသာ ေစ်းသည္တို႔မွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေစ်းသည ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အရြယ္ေလာက္ရွိေသာ အမ်ဳိးသားတို႔ကား ေက်ာင္ေနသူေန၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သူက မိမိတို႔ မိဘႏွင့္္ အစ္မ ႏွမ မ်ားကုိ မွီခုိအားထား၍ ေနၾကရ၏။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြသာ အိမ္တြင္းပုန္း လုပ္နၾကပါမူ ဤျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ူယခုထက္ပင္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ဖြယ္ရွိ၏။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယခုေလာက္ အေျခအေနမွာ တည္ေနႏိုင္ၾကသည္။
ႏွစ္ဖက္စလံုးႀကိဳးစာလွ်င္
    စီးပြားေရး၌ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ႀကိဳးစားၾကသလို အမ်ဳိးသားအားလံုး ႀကိဳးစားၾကမည္ ဆိုပါလွ်င္ (ၿမိဳ႕မ်ား၌ အမ်ဳိးသာတို႔က တစ္ဖက္တစ္လမ္း စီးပြားရွာႏိုင္ၾကလွ်င္)  ဤျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သည္ ထြန္းသစ္စ လ၀န္းကဲ့သို႔ လန္းဆန္းရႊန္းေ၀ က်က္သေရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးထြက္၍ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံကေလး
ျဖစ္လာေပမည္။
 ပညာေရး
     အမ်ဳိးသားတို႔သည္ စီးပြားေရးဘက္တြင္သာ အခ်က္မက်သည္ မဟုတ္ေသး။ ပညာေရးဘက္မွာလည္း ဂုဏ္ထူးႏွင့္ေအာင္ျမင္သူ နည္းပါးလွသည့္အျပင္ အထက္တန္း ပညာရပ္မ်ား၌လည္း အျခားလူမ်ဳိးမ်ားထက္ ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းပါးသည္ဟု ၾကားရ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ အေမက အေမြးညံ့၍ခ်ည္း မဟုတ္တန္ရာ။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား၀ယ္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားစြာ ခံၿပီး ေနၾကပါလ်က္ ေငြေထာက္ပံ့ၾကရေသာ မိဘ အစ္ကို အစ္မ တို႔ကို မငဲ့ညွာဘဲ လံု႔လ၀ီရိယကင္း၍ အပ်င္းေပါၿပီး ကျမင္းေၾကာ ထေနမႈတို႔ေၾကာင့္သာ အမ်ားအျပားျဖစ္တန္ရာ၏။
    တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ၾကသည့္အခ်ိ္န္မွာ အသက္ 17-20 နီးပါးရွိၾကေပးလိမ့္မည္။ ထိုမွ်ေလာက္ေသာ အသက္ရွိေသာ တပင္ေရႊထီး၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၊ စေသာ လူမ်ိဳး၏ က်က္သေရေဆာင္ လူငယ္ေတြ ထြန္းကားခဲ့သော အမ်ဳိးသားျဖစ္ပါလ်က္ ငါတို႔လက္ထက္မွ အဘယ့္ေၾကာင့္ အပ်င္းဘ၀၌ အဖ်င္းအအ လုပ္ေနၾကသနည္း။ ရဲမာန္ ရဲေသြး ရဲစိတ္ေမြးကာ ရဲဇာနည္စိတ္ထားျဖင့္ ရဲရဲေတာက္ေတာက္ ကေလးမ်ား ျဖစ္သင့္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။
     ဤသို႔ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရ။ ပညာေရး စသည္တို႔ျဖင့္ အဘက္ဘက္က ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ၾကရျခင္းမွာ လံု႔လ၀ီရိယကင္း၍ အပ်င္းမ်ားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
၀ီရိယေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္
    ငါတို႔ ကိုးကြယ္ရာ ဗုဒြျမတ္စြာသည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ၀ီရိယ ပါရမီကုိ ႀကိဳးစား၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူသည္။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးလည္း မနားမေန တရားေဟာေတာ္မူခဲ့ေပ၏။ ထို ေဟာေတာ္မူသမွ် တရားတိုင္းမွာ သိဖို႔က ပထမ၊ သိသည့္အတိုင္း ႀကိဳစားဖို႔က ဒုတိယထား၍
   ``၀ါယေမေထ၀ ပုရိေသာ၊ န နိဗြိေႏၵယ် ပ႑ိေတာ´´
    ``ေယာက်ၤားမွန္းက ႀကိဳးစားသင့္စြာ၊ ပညာရွိ မပ်င္းမရိရာ´´
ဟုေဟာေတာ္မူသည္။
   ဗုဒၶကို အားကိုးသူ၊ ဗုဒၶတရားကို လိုက္နာသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဟူ၍ အေခၚခံေနၾကေသာ မြန္ျမန္မာတို႔မွာ ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို သင့္ေတာ္ရာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ၾကသျဖင့္ ဘာသာျခားတို႔က ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ႏွင့္ ေလာကီေရးရာ၀ယ္ လိုက္စားလ်က္ ဧရာမဓနရွင္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ကား ရွင္ျပဳတုန္းက ေရႊထီးေဆာင္းရသည္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူကာ ၀တိသာ ျမင့္ေအာင္ စိတ္ထားေသာ္လည္း လူအေနမွာမူ ခ်ဳံၾကားက မထြက္ႏိုင္ၾကေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ``တို႔သားအဖတစ္စု ျပင္ထိုင္ၾကဦးစုိ႔ ဟူသကဲ့သို႔ ငါတို႔ တစ္စုလည္း အပ်င္းကို ပယ္ရွား၍ ၀ီရိယသမားျဖစ္ေအာင္ ျပင္ၾကဦးစုိ႔။
`` ၀ီရိယ၀ေတာ ကိ ံနာမ နသဇ်ၥတိ = လံုလ၀ီရိယရွိသူမွာ မၿပီးႏိုင္ေသာ အရာမရွိ´´
 (၀ီရိယေကာင္းဖို႔ရန္ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း ဆင္ကန္းေတာ္တိုး သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ အက်ဳိးမမ်ားေသာ ၀ီရိယကို မဆိုလို။ စဥ္းစာဥာဏ္ပါေသာ ၀ီရိယကိုသာ ျဖစ္ေစလို႔သည္။)

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား