ေလာက၌ ႀကီးက်ယ္ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္သူ မွန္သမွ် မိမိကိုယ္ကို ကိုးစားယံုၾကည္ၾကသူခ်ည္းျဖစ္၏။
မိမိအရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္သည္။ မိမိဇြဲသတၱိကို ကုိးစားသည္။ မိမိ၏ အနာဂတ္အလားအလာကို စိတ္ခ်သည္။
ေတာင္သာသားေလး ဖတ္မိတဲ့ ဥပမာေလးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပပါအံုးမယ္။
ၿဗိတိသွ်သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားသည့္ ဘင္ဂ်မင္ ဒစၥေရးလီသည္ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သူတို႔ဆီ၌ ဂ်ဴးဆိုသည္မွာ အႏွိမ္ခံ အေလွာင္ခံ သတၱ၀ါတစ္မ်ဳိးျဖစ္ရာ အကယ္၍ ဒစၥေရးလီသာ အားငယ္တတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္က ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ၀င္လာမည္မဟုတ္။ အျခားအျခားေသာ ဂ်ဴးမ်ားနည္းတူ ကုန္သြယ္စီးပြားဘက္မွာသာ ႀကီးပြားေအာင္ ႀကံေဆာင္မည္ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ဒစၥေရးလီက သူတစ္ပါးအထင္အျမင္ သူတစ္ပါး အေျပာအဆိုကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔ တတ္သူမ်ဳိးမဟုတ္။ လူသည္ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနမ်ား၏ ဖန္တီးခံသတၱ၀ါမဟုတ္၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနသည္သာ လူ၏ဖန္တီးခံျဖစ္သည္ဟူ၍ သူ အခုိင္အမာယံုၾကည္သည္။ မည္သူမဆို ေလာက၌ မေအာင္ျမင္တာေတြ မလြဲမေသြ ႀကံဳရမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မနည္းေသာ ကာယစြမ္းအားႏွင့္ ႀကီးမားေသာ စိတ္ဓာတ္သတၱိရွိသူတို႔အဖို႔မူ ေလာက၌ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအရာဟူသည္ မရွိဟူ၍ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျပတ္သားထားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားကာ လႊတ္ေတာ္အမတ္အဆင့္သို႔ သူေရာက္လာသည္။ အမတ္ျဖစ္စ လႊတ္ေတာ္တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စကားေျပာသည့္အခါ ၀ိုင္း၀န္းေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာျခင္းခံရသည္။
သို႔ေသာ္ သူတြန္႔ဆုတ္မသြား။ သူသည္ တစ္ေန႔က်လွ်င္ ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံေရးေလာက၌ အေတာက္ပဆံုး ပုဂၢၢၢၢၢၢၢၢၢၢၢၢၢၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရမည္ဟု သူ႔ဘာသာ ယံုၾကည္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေလွာင္အေျပာင္ေတြ ၾကားမွာပင္ သူေျပာစရာ စကားကို ရဲရဲေျပာသည္။ လုပ္စရာရွိတာကို ရဲရဲလုပ္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆံုး၌ သူရည္မွန္းသည့္အတိုင္း ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံေရးေလာက၏ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဘ၀၊ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ၁၉ ရာစု ဒုတိယပိုင္းကာလ ကမၻာတြင္ အထင္ရွား အေရးပါဆံုး ပုဂၢၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။
0 comments:
Post a Comment